لزوم توجه به معماری منطقه گرا در راستای آفرینش شهر پایدار

به دنبال تغییر در شرایط و عوامل موثر بر گسترش شهرها و افزایش ابعاد و اندازه شان با دستیازی به محیط طبیعی و حومه ها، توجه دوباره به حوزه های درونی شهر و آنچه از پیش وجود داشته به عنوان یک اصل تعیین کننده و اجتناب ناپذیر در جهت پایداری شهری بوده است. کالبد و هویت کالبدی شهرهای سنتی ایران قابلیت زندگی، حس تعلق، وحدت و استفاده بهینه از منابع طبیعی را به طور خود انگیخته تا قبل از تداخلات مدرنیسم، توسط الگویی پنهان در خود نگه داشتهاند و پایداری شهر را در سطوحی مختلف پاسخگو بودند؛توجه به معماری پایدار و رابطه متقابل میان ساختمان و محیط مصنوع، بحث استفاده از انرژیهای پاک و سایر موضوعات زیستمحیطی، محورهای رویکردهای منطقه گرا در کشورهای مختلف شده است. این نوع رویکرد، تا امروز نیز به عنوان یکی از پاسخ های موفق به سوال چگونگی تعامل جهانی شدن و ویژگی های بومی مطرح است. در سال های آغازین هزاره سوم، با طرح مباحثی نظیر جهانی شدن و از بین رفتن مرزها و همچنین موضوعاتی نظیر گفتگوی فرهنگها و پدیده چند فرهنگی شدن، موضوع منطقه گرایی از اهمیت ویژهای برخوردار شده است. امروزه همه، به معماری بومی به عنوان بخشی از معماری منطقه گرا به هر بخش از هر سرزمینی که تعلق داشته به عنوان میراثی از گذشته ها می نگرند؛ و حتی این شک را به خود راه نمیدهند که آنان نیز، همین امروز هم می توانند زاینده معماریای باشند، حاوی آن رشته از زیبایی ها و جاذبه ها و ترنم ها که این عنوان به خاطر میآورد. در این تحقیق به معرفی معماری بومی، پایدار و منطقه گرایی و بررسی میزان همبستگی آنها، بر مبنای روش توصیفی- تحلیلی پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

منطقه گرایی ، معماری پایدار ، معماری بومی ، شهر ، پایداری