تحلیل چگونگی توزیع فضایی جمعیت در استان فارس با تأکید بر رویکرد توسعه پایدار

اصل عدالت اجتماعی یکی از اصول بنیادین در اغلب ایدئولوژی‌ها و مبنای برنامه ریزی محسوب می شود و از اواخر قرن بیستم به بعد، از آن تحت عنوان توسعه پایدار نام برده می‌شود. توسعه پایدار به معنای عدالت در توسعه و اقدامات بخشی در فضا و زمان می‌باشد که در راستای دستیابی به اهداف خود، نیازمند یکپارچگی رویکردهای اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی می‌باشد. از طرفی، توسعه شهری پایدار به دنبال دستیابی به عدالت اجتماعی و حفاظت زیست محیطی در شهر به منظور کاهش هزینه های تحمیل شده ناشی از شهرنشینی می‌باشد که از سطح کلان تا خرد و بخشی مصادیق متفاوتی را در بر می‌گیرد. توزیع متوازن جمعیت ساکن در سطح شهرستان‌های یک استان از مصادیق مهم و قابل توجه توسعه پایدار می‌باشد چرا که در صورت تحقق این امر، به عدالت اجتماعی و توسعه متوازن که از ابعاد مهم توسعه پایدار می‌باشند می‌توان جامع عمل پوشاند. لذا در این پژوهش با بررسی جمعیت شهرستان‌های استان فارس در دوره های 1345 الی 1390، توزیع جمعیت استان با استفاده از مدل‌های تحلیل جمعیتی مانند ضریب آنتروپی و حد اختلاف طبقه‌ای با رویکرد پایداری مورد تحلیل و بررسی قرار می‌گیرد. بررسی نشان می‌دهد که توزیع جمعیتی در استان فارس تقریباً متوازن بوده و تنها در بین شهرستان‌‌های رتبه اول و دوم که در سال 1390 شیراز و مرودشت می‌باشند اتلاف زیادی مشاهده می‌گردد.

کلیدواژه ها:

توزیع جمعیت ، توسعه پایدار ، عدالت اجتماعی ، مدل حد اختلاف طبقه ای ، استان فارس