مهندسی سازه در معماری؛ عنصر پایدار بناهای دزفول (بررسی سازه های سنتی در منظر شهری)

پیشرفت روزافزون تکنولوژی و صنعت و ساخت انواع سازه های نو و پیچیده در ساختمان سازی، تغییر در منظر شهری را موجب شده است و شهرها با توجه به سازه های نو گسترش یافته اند، که به نظر می رسد هیچ نزدیکی و تعاملی با بافت قدیمی شهری و سازه های بومی ندارند؛ و این سازه ها در تمام دنیا یکسان استفاده می شوند وتوجهی به ارتباط سازه با نکات مثبت بومی منطقه نمی شود در صورتی که در گذشته، با کمترین امکانات، سعی می کردند تا اختیاراتی را که فضای محیط طبیعی در اختیار آنها قرار می دهد در مرحله اول استفاده کنند، و بعد به تکنیک ها و دخالت های مهندسی در ساختمان دست می زدند .در این مقاله سعی شده با استفاده از روش تحقیق توصیفی- تحلیلی- تفسیری و بهر همندی از شیوه گردآوری اطلاعات به صورت کتابخانه ایی و میدانی، نکات مثبت و بومی بستر شهری دزفول را شناخته تا به توان از آ نها در کنار سازه های نو استفاده کرد. سوالی که در این مقاله تلاش می شود پاسخ داده شود این است که: علت پایداری و ماندگاری سازه های سنتی معماری دزفول چیست؟ و فرضی های که در این راستا بیان می شود این است که: به نظر می رسد، دلیل استقامت و پایداری سازه های سنتی شهر دزفول، وجود سنگ های کنگلومرایی (رسوبی) و ملات سخت میان آنهاست. برای بدست آوردن نتایج، نمونه های موردی ارزیابی گردیده و سرانجام علاوه بر تثبیت فرضیه در حین پژوهش، این نتیجه حاصل شد که معماری پایدار نیازمند سازه ایی است که می تواند از سازه های بومی منطقه الگو پذیرفته باشد که در این صورت به کمترین هزینه ، بیشترین صرفه اقتصادی و تعامل میان منظر شهری گذشته و حال خواهد رسید.

کلیدواژه ها:

سازه ، معماری ، پایداری ، پل ، بقعه