بررسی تأثیر معماری بومی ایران بر شاخص های توسعه پایدار

امروزه محیط زیست، صرفه جویی در مصرف انرژی های فسیلی و توسعه پایدار به مباحث بسیار مهم و رایج در سطح بین المللی تبدیل شده اند به طوری که حفظ منابع انرزی، جلوگیری از آلوده کردن زمین و محیط زیست، کاهش میزان مصرف انرزی های فسیلی و هم زیستی با شرایط طبیعی و اقلیمی مبدل به یکی از مهمترین تدابیر در معماری و شهرسازی شده و معماران و شهرسازان را ملزم به رعایت اصول و قواعد خاصی در زمینه ساخت و ساز می کند. ا فزایش مداوم جمعیت، کشورهای جهان را بیش از پیش با مشکل کمبود انرزی رو به رو ساخته و حیات بشر را تهدید می کند. یکی از مهمترین عوامل آلوده کننده محیط زیست در جهان و به خصوص در کشور ما ایران، مصرف انرزی فسیلی در فضاهای مسکونی، برای تهیه آب گرم مصرفی و تأمین گرمای فضای خانه است، که با هجوم روزافزون انسانها از روستاها به شهرها به تعداد مصرف کنندگان سوختهای فسیلی که در واقع پایه های صنعت نوین جهان و از جمله ایران را شامل می شود افزوده می شود. با اجرای اصول پایداری محیطی می توان با این مشکل مبارزه کرد. معماری بومی ایران چه در بخش مسکونی و چه در بخش غیرمسکونی و همینطور تلفیق این دو در سطح وسیع تری به نام شهر، دارای ویژگی های منحصر به فردی است که ضمن توجه به مسائل زیباشناختی و حفظ وسیع تری به نام شهر، دارای ویژگی های منحصر به فردی است که ضمن توجه به مسائل زیباشناختی و حفظ محیط زیست پاسخگوی نیازهای اقلیمی هر منطقه نیز بوده است. فنون و قواعد به کار رفته در این معماری، بسیاری از مفاهیم نوین در عرصه معماری پایدار را در خود به وضوح دارد که این مقاله به بررسی این مفاهیم می پردازیم.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ایران ، توسعه پایدار ، محیط زیست اقلیم