مقایسه عوامل پایداری اجتماعی در مجتمع ها و محله های مسکونی

توسعه پایدار مفهومی است که در سالهای اخیر به عنوان یک مسئله جهانی به آن نگریسته شده است. فرآیند پایداری، جریانی چند بعدی است که ضمن بهبود وضعیت اقتصادی و ایجاد رفاه همگانی توأم با عدالت اجتماعی، از آثار مخرب محیط زیست و ا کولوژی و ناهنجاری های اجتماعی به دور است، در حالی که نیازهای عصر حاضر را برآورده می سازد. در عین حال ظرفیت و ا مکانات برآورده سازی نیازهای نسل آینده را با توجه به حفظ و بهبود محیط زیست نگه می دارد. برای ایجاد سکونتگاه پایدار مباحثی از جمله انرژی، محیط زیست، اکولوژی، تکنولوژی بومی، کاهش آلودگی ها، ضایعات و مواد زائد، بازیافت مواد و مشارکت مردم از مباحث اصلی می باشد. در شهر پایدار علاوه بر توجه به اکولوژی و محیط زیست، انرزی و سایر مقولات، باید حس تعلق به مکان ایجاد و افزایش یابد، با حفظ تراکم و ارتباطات سالم و پیش بینی اندازه مناسب برای سکونتگاه، روابط اجتماعی مطلوب توسعه یابد و مفهومی دیگر از حیات مدنی رقم زده شود. این پژوهش می کوشد با توجه به مطالعات منطقه ای در بافت قدیم شهر کرمان به بررسی مؤلفه های تأثیر گذار بر پایداری اجتماعی در بافت های قدیم شهر از دیدگاه ساکنان بافت بپردازد و این مهم را از طریق روش تحقیق پیمایشی و ه مبستگی و از میان 200 نفر از ساکنین بافت و به وسیله یک پرسشنامه که حاوی 40 سوال می باشد را جستجو می کند و بعد از استخراج اطلاعات توسط نرم افزار SPSS به عوامل آسایش، بهداشت و امنیت، بازی پذیری، کیفیت و کمیت فضاهای جنبی و روابط اجتاعی- فرهنگی به عنوان عوامل تأثیر گذار بر پایداری اجتماعی می رسد.

کلیدواژه ها:

پایداری ، پایداری اجتماعی ، محله