ارائه الگویی جهت بسترسازی تحقق حکمروایی خوب شهری در جامعه ایرانی

اهمیت حفظ تعادل میان نیازهای اجتماعی، اقتصادی و محیطی حال آینده از طریق توسعه انسانی پایدار، تغییر الگو و سرمشق را در نظام مدیریت توسعه شهری به وجود آورده است. این دگرگونی با ورود مفاهیمی چون ارتقاء حکمروایی شهری و مشارکت شهروندان رخ داده است. با نگاهی به فرآیند برنامه ریزی و مدیریت شهری در کشور وتحقیقات انجام شده در این زمینه در چند دهه گذشته و نتایج عینی و ملموس آن در عرصه شهرها نشانگر این است که نظام شهرسازی ما در پاسخگویی به نیازهای کمی و کیفی شهروندان موفق نبوده است. به طوری که نیاز به راه حل اساسی به منظور برون رفت از این وضعیت و گذر از نظام متمرکز به غیرمتمرکز را الزامی کرده است.تمرکززدایی و اتکاء به جامعه مدنی و نقش مردم در اداره شهرها، ایجاد نهاد مدیریت یکپارچه شهرها با نگرش حکمروایی شهری، برقراری پاسخگویی منظم در نظام اداری به همراه بکارگیری شاخص های اجتماعی، اقتصادی، زیست محیطی، اقدامات مشارکت طلبانه برای از حاشیه خارج کردن اقشار کنارمانده از تصمیم گیری های محوری وتوانمندسازی آن ها و... از ضرورت های پایداری توسعه در کشور ماست. در مقاله حاضر سعی شده است با روش توصیفی-تحلیلی ابتدا مروری بر چارچوب نظری حکمروائی خوب شهری شده و مسائلی چون مفاهیم حکمروائی خوب شهری، معیارهای حکمروائی خوب و... تبیین شده است. و سپس معیارهای حکمروائی خوب شهری در ایرانبررسی شده و در نهایت بر اساس چارچوب نظری ارائه شده و معیارهای حکمروائی خوب شهری در ایران، فرآیندی برای تحقق حکمروائی خوب شهری در ایران پیشنهاد شود. همچنین اجزای نهادی لازم برای تحقق این مهم نیزپیشنهاد گردید.

کلیدواژه ها:

حکمراوائی خوب شهری ، معیارهای حکمروایی در ایران ، فرآیند تحقق حکمروائی ، اجزای نهادی