معماری بیونیک، رویکردی نوین در خلق فضاهای پایدار

بشر از دیرباز همواره در حال الهام پذیری از طبیعت در ساخت و ساز خود بوده است. در طول تاریخ تکامل، هرگاه مسیر حرکت بشر از رفتار طبیعت فاصله گرفته؛ سبب شده است پدیده هایی به عنوان آسیب های طبیعى یا معضلات ویژه پدید آیند . معمارى بیونیک به مفهوم الهام پذیرى از طبیعت در طراحى بنا می باشد. چگونه بشر از جمله معماران در طول تاریخ به فراخور پیشرفت فناوری و تکنولوژی از طبیعت بهره برده اند؟ این بهره گیری به چه صورت و در چه زمینه هایی بوده است و چه نتایجی برای بشر داشته است؟ اکنون در آستانه هزاره جدید، مفاهیم علمی، فلسفی و ایدئولوژیکی مربوط به دو آلیسم تکنولوژی و بیولوژی، در حال دگرگون شدن است. مقاله حاضر به بررسی نقش معماری بیونیک که به عنوان محصول ترکیب این دو علم در عرصه طراحی بنا با رویکرد پایداری می باشد، پرداخته و اهداف آن را از طریق تحلیل نمونه های موردی و بررسی اندیشه های صاحب نظرانی چون گرگ لین دنبال می کند. روش طبقه بندی و تحلیل داده ها به صورت توصیفی و تحلیلی بوده است. به نظر می رسد در هزاره سوم با استفاده از پیشرفت فناوری بتوان تعامل محیط طبیعی و مصنوعی را بهبود بخشید. معماری بیونیک روشی در طراحی بنا است که در آن با الهام از نحوه رشد و شکل گیری، تأمینانرژی و متابولیسم، نحوه پخش نیروها و... در ارگان های زنده، به خلق فضاهای معمارانه با رویکرد فناوری و پایداری پرداخته می شود .

کلیدواژه ها:

معمارى بیونیک ، بیولوژی تکنولوژی ، پایداری و معماری