بررسی چگونگی برخورد ساختارهای جدید در بافت های تاریخی درون شهری

همراه با رشد جمعیت، توسعه زیستگاههای مسکونی گریزناپذیر است، اما این توسعه در صورتی که ناموزون و به گونه ای شتابزده صورت پذیرد، منجر به ناهماهنگی و مخدوش شدن بافت قدیم می گردد.عدم توجه به گذشته شهرها و روند شکل گیری و توسعه تاریخی آنها، سببشده تا توسعه امروزین آنها به گونه ای نامتناسب با شکل و هنجارهای شهر تاریخی صورت بگیرد .آنچه مسلم است، تغییر، جزء جدایی ناپذیرجهان ماده است و این چیزی است که نتیجه مستقیم گذشت زمان است. یکی از مشکلات شهرهای ما، توسعه ناهمگون و نامتعادل آنهاست .عدم توجه به گذشته، شامل محیط تاریخی، طبیعی بافت ها و بناها بهلحاظ مسائل مختلف، اعم از بافت جمعیتی و فرهنگی و کالبد مابه ازای آن و هماهنگی توسعه جدید با بافت قدیمی یا ساخته شده اطراف، علاوه بر ناهمگونی و ایجاد هرج و مرج در سیمای شهری، و از بین رفتن تدریجی هویت شهرها، و عدم تطابق فرهنگی، تبعات دیگری نیز بهدنبال خواهد داشت، چراکه معماری سنتی و بومی هر محل، در یک تداوم تاریخی و در راستای یک سیاست مبتنی بر استمرار به تدریج و درطول سالیان متمادی با طبیعت و محیط اطراف شکل گرفته است .طیف این مقوله می تواند جنبه های گوناگون فرهنگی، اجتماعی اقتصادی را در بر داشته باشد .این نوشته برآن است تا ضمن بررسی منشورها، بیانیه ها و اصول جهانی مطرح شده در حوزه طراحی در بافت های تاریخی، به چگونگی طراحی معماری در این محدوده ها بپردازد ،لذا پس از مطالعه معیارهای مطرح شده از سوی نظریه پردازان این امر، دستیابی به اصولی درباره طراحی معماری در کنار بافتهای قدیمی را میسر گرداند.

کلیدواژه ها:

بافت قدیم ، معماری سنتی ، شهر تاریخی ، سیمای شهری ، هویت شهری