مشکلات دسترسی به زمینهای بازی برای کودکان با حرکت محدود

زمینهای بازی، فضای شهری مهمی برای کودکان محسوب میشوند. در حال حاضر تعداد زمین های بازی عادی که کودکان با محدودیت حرکتی بتوانند از آن استفاده کنند بسیار محدود است. در این پژوهش، کودک مبتلا به محدودیت حرکتی فردی است که نمیتواند بدوناستفاده از ویلچر، عصا یا دیگر ابزارهای کمکی حرکت نماید. هدف از انجام این تحقیق، معرفی مشکلات دسترسی و استفاده از زمین هایبازی به گروه سازندگان و کاربران زمین های بازی می باشد. این تحقیق در شهرستان نوشهر، واقع در شمال کشور انجام گرفته و به صورت تحقیقی میدانی با انجام مصاحبه باسازندگان زمینهای بازی و کاربران زمینهای بازی صورت پذیرفته است. یافته های مصاحبهها براساس تحلیلهای محتوائی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد سازندگان زمینهای بازی مشکلات مشترکی به این شرحداشتند: 1) تشکیلات اداری که از قسمت های مختلفی ایجاد شده است؛ 2) عدم شناخت در رابطه با معلولیتها؛ 3) شرایط مالی ضعیف؛ و 4) تفاوت شناخت در ارتباط با موانع حرکتی. جمعبندی مصاحبه با کاربران زمینهای بازی دو موضوع را مشخص نمود: 1) تقاضای زمینبازی اختصاصی برای کودکان با محدودیت حرکتی و 2) رفع موانع، که پیششرط دسترسی و استفاده از زمین های بازی است. در نهایتاین مقاله تلاش می نماید با مناسب سازی موانع دسترسی به زمین های بازی و همچنین رفع موانع استفاده از فضای بازی برای کودکان دارای محدودیت حرکت بتواند استفاده همه کودکان با همه نوع مشکلات را در زمین های بازی بوستان های ایران فراهم سازد.

کلیدواژه ها:

زمین بازی ، کودکان با حرکت محدود ، موانع دسترسی ، سازندگان زمین بازی ، کاربران زمین بازی