ارتقاء حس مکان در معماری با تاکید بر نشانه ها و نمادهای بومی

امروزه توجه بیش از حد به عملکرد و در پی آن بی مکانی در معماری ، می تواند بیانگر این مسئله باشد کهانسان معاصر از بی مکانی رنج می برد و از این روی است که هویت خویش و تعاملات و ارتباطات اجتماعی خودرا از دست داده است . شواهد زیادی وجود دارد که هویت مکان و به تبع آن تعلق اجتماعی در کاهشنابهنجاری هایی مانند انحرافات ، بزهکاری ، سوء مصرف مواد و افسردگی تاثیرگذار است و باعث بهبود سلامتروانی و شادی افراد در اجتماع می شود .ازسوی دیگر بررسی نشانه های هر شهر و فرهنگ راهی موثر در القایاحساس آشنایی نسبت به فضای معماری است .اصول نشانه شناسی در بسیاری از علوم ادراکی ریشه دارد که باتکیه بر مفهوم دلالت ، موجب ارتباط هر چه بهتر مخاطب با فضای معماری می شود . بنابر این تکیه برنشانه هاو نمادهای هنرهای سنتی که از گنجینه های فرهنگی هر شهر و کشوری است که به دلیل تنوع و مطابقت آنهابا نیازهای روحی و روانی هر فرهنگ ، نقش مهمی در هویتمندی و پاسخگویی به نیازهای انسانی داشته است.هنرهایی که همواره با خاستگاه خود پیوند عمیقی دارد.در این مقاله پس از معرفی نمادها و نشانه های اثرگذار در ایجاد حس تعلق در شهر اصفهان ، با نظر سنجیاز 200 نفر از شهروندان شهر اصفهان در قالب پرسشنامه بسته و تحلیل داده ها به دو روش تاییدی عاملی واکتشافی با بهره گیری از نرم افزار های spss و آموس پرداخته شده که در نتیجه از میان چهار مولفه شناساییشده در ایجاد حس تعلق منجمله مولفه زمان ، هویت و کالبد و الگوهای اجتماعی، با توجه به نتایج پژوهشمولفه ی هویت از اهمیت بسیار بالایی در ایجاد حس تعلق برخوردار است.روش تحقیق در بخش اول توصیفی وتحلیلی و در بخش دوم آماری کاربردی است.

کلیدواژه ها:

حس تعلق به مکان ، هنرهای سنتی ، نماد ، هویت ، اصفهان