ضرورت احیاءبافت های فرسوده غیرتاریخی بارویکردمشارکت جویانه

توجه به بافت های فرسوده شهری به عنوان بافت های مسئله دار، سابقه دیرینه نه فقط در ایران بلکه در جهان دارد، از دغدغه های مدیریت بافت های فرسوده، ساماندهی، باززنده سازی، جلوگیری از رشد بافتی شهرها باتوجه به کمبود زمین و بازگرداندن زندگی به این بافت ها می باشد. بافت های قدیمی و فرسوده به عنوان هسته های اصلی شکل گیری شهرهای کهن ایران، امروزه کارایی خود را از دست داده اند و با انواع بحران هایشهری مواجه گردیده اند. اهمیت این بافت ها در کالبد شهر به عنوان قلب تپنده اقتصادی، پاسخگویی به نیازهای جمعیت رو به تزاید، اهمیت بار فرهنگی این بافت ها، وجود عناصر با ارزش تاریخی و میراثی، مشکلاتترافیکی حاصل از این بافت ها، اهمیت و لزوم خدمت رسانی به این مناطق در زمان بحران، قطعیت خطر وقوع زلزله، استفاده از سیستم های جدید برنامه ریزی و پردازش اطلاعاتی، توجه به امر مدیریت در این بافت ها رادو چندان می سازد. این بافت ها به دلیل فقر ساکنین و مالکین آنها امکان نوسازی خودبخودی را نداشته و نیز سرمایه گذاران انگیزه ای جهت سرمایه گذاری در این بافت ها را ندارند. علاوه بر این به رغم وجود قوانین و مصوبات متعدد درباره نوسازی بافت های فرسوده در ایران، غیر از اقدامات پراکنده و جزئی، تجربه قابل عرضه ای درخصوص نوسازی بافت های فرسوده غیرتاریخی صورت نگرفته است و عمده اقدامات انجام شده محدود به ساماندهی های مبتنی بر تعریف و تعریض معابر بوده است. به منظور اجرای بهتر نتایج حاصل از تحقیق و عملی کردننتایج ضروری است که از تکنولوژی و ابزارهای تکنولوژیکی استفاده نمود. لذا از این منظر اهداف زیر را دنبال خواهیم کرد: -1 کسب دانش مقدماتی در مورد چگونگی برخوردبا مسئله در دیگر کشورها-2 شناخت چگونگی فرآیند برنامه ریزی و طراحی در بافت های قدیمی -3 ضرورت مشارکت نهادهای ذیربط بامردم وسرمایه گذاران -4 ترویج مدیریت محلی،بدلیل ویژه بودن این بافت -5 شناخت الگوهای توانمندسازی

کلیدواژه ها:

فرسودگی ، بافت تاریخی ، مشارکت ، نوسازی