بررسی معماری ایرانی به منظور دستیابی به اصول و ضوابط پایدار در معماری معاصر

معماری کهن سرزمین ایران، زنجیره ای به هم پیوسته از تجربیات و ارزش هایی است که سینه به سینه از هزاران سال پیش تا کنون توسط هنرمندان و معماران این سرزمین از دوران پیش از اسلام و سپس در دوران اسلامی استمرار یافته و کامل شده است. طی این تکامل تدریجی، معماری و شهرسازی ایرانی اسلامی در تمامی دوران با تکیه بر زیر ساخت های فرهنگی، مذهبی، اجتماعی و طبیعی زمان خود شکل گرفته و در نقاط مختلف ایران به دلیل وجود اقوام، مذاهب و اقلیم های گوناگون، انواع مختلف سبک های معماری و شهرسازی به وجود آمده است. به طوری که می توان آن را به عنوان یکی از بهترین نمونه های معماری پایدار که نتیجه ی رشد و آگاهی انسان صنعتی نسبت به مسائل زیست محیطی است، معرفی کرد. در واقع انتقال مفاهیم معمارانه و تجارب انسانی برای تغییر محیط در بستری پایدار نیازمند بازگشت به مفاهیم پایه معماری است. چرا که معماری پایدار نمی تواند مفهوم مشترکی برای تمامی اقوام و جوامع و فرهنگ ها باشد بلکه در کنار بهره وری از فن آوری و تجربیات علمی جدید بایستی به درک و بررسی تاریخ، فرهنگ، اقلیم و زیر ساخت های بنیادین خود بپردازد. پژوهش حاضر با گردآوری داده ها، مشاهدات عینی، مطالعه منابع مکتوب و اسناد و مدارک تهیه شده است. این تحقیق ضمن تعمق در اصول معماری پایدار، بر لزوم هماهنگی معماری با ساختگاه آن در معماری سنتی ایران تأکید دارد و ضمن معرفی ابعاد و جنبه های مختلف ساختگاه به ویژگی های معمارانه هر 4 اقلیم فلات مرکزی ایران از خرد تا کلان اشاره می نماید. در نهایت راهکارها و الگوهایی برای رسیدن به معماری معاصر پایدار و از بین بردن معضلات زیست محیطی معاصر ارائه خواهد شد.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، معماری سنتی ، اقلیم ، ایران