بررسی ضرورت بازشناسی نقش هویت معماری ایرانی- اسلامی در گردشگری منطبق با بینش اسلامی

گردشگری عاملی برای توسعه فرهنگی است؛ یعنی در پیوستگی اجتماعی و تداوم و تقویت سنتها و زنده ماندن میراث فرهنگی می تواند نقش مهمی ایفا می کند. گردشگری باید بدون آنکه فرهنگ بومی آنها را به خطر اندازد، کیفیت زندگی جمعیت های محلی را ارتقا بخشد و محرکه ای قوی در جهت احیاء و تقویت مبانی فرهنگی جامعه تولید کننده و یا در بردارنده منابعی که مورد توجه مخاطبین در فرآیند گردشگری و یا بازدیدکنندگان (پژوهشگر و غیر پژوهشگر) باشد. یکی از ابزارهای مهم و سودمند برای احیاء مجدد هویت جامعه و صیانت از ارزشهای ملی و اسلامی توجه به مواریث فرهنگی اعم از ملموس و غیر ملموس است. آثار معماری و شهرسازی ایران چه قبل از اسلام و چه بعد از اسلام حاوی مفاهیم ارزشمند انسانی، اجتماعی، اعتقادی و مذهبی بوده و می توانند منبع برقراری اتصال مابین شیوه های اندیشیدن و بینش و نگرش آدمیانی که در زمان ایجاد اثر می زیسته اند و اندیشه های نوینی باشند که یا با هویت و اصالت خود فاصله گرفته اند و یا کاملا با بینشها و جهانبینی های مردمان این سرزمین بیگانه اند.