راهکارهای معماری بومی منطقه سیستان از منظر مفاهیم توسعه پایدار

از اواسط قرن بیستم، صرفه جویی در مصرف انرژی های فسیلی و توسعه پایدار به مباحثی بسیار مهم و رایج در سطح بین المللی تبدیل و از این منظر حفظ منابع انرژی، کاهش میزان مصرف انرژیهای فسیلی و هم زیستی با شرایط طبیعی و اقلیمی مبدل به مهمترین تدابیر توسعه پایدار شده اند. از دیگر سو یکی از مهمترین عوامل آلوده کننده محیط زیست در جهان و به ویژه ایران، مصرف انرژی های فسیلی در فضاهای مسکونی است، که با توسعه شهرها و روستاها و افزایش روز افزون جمعیت به تعداد مصرف کنندگان سوختهای فسیلی نیز افزوده می شود. این مساله باعث سرایت مفاهیم توسعه پایدار به معماری و شهرسازی شده و معماران و شهرسازان را ملزم به رعایت اصول و قواعد خاصی در زمینه ساخت و ساز میکند. نتایج مطالعات میدانی نگارنده در معماری منطقه سیستان که طی سالهای 1390 الی 1392 خورشیدی صورت گرفته، ثابت می نماید تدابیر به کار رفته در معماری بومی منطقه سیستان ضمن توجه به مسایل زیبا شناختی و حفظ محیط زیست، پاسخگوی نیاز های اقلیمی منطقه نیز بوده و فنون و قواعد به کار رفته در این معماری، بسیاری از مفاهیم نوین در عرصه معماری پایدار را به وضوح در خود دارد.در این مقاله با تبیین مبانی توسعه پایدار در معماری به بررسی این مفاهیم در معماری بومی سیستان پرداخته و بر این اساس راهکارهایی جهت معماری معاصر منطقه از منظر توسعه پایدار ارایه گردیده است

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، معماری بومی ، سیستان