بناهای آرامگاهی متبرکه به عنوان یک المان هویت بخش در شهر، و تاثیر گذاری وتاثیر پذیری این بناها از معماری رایج شهری (نمونه موردی: مقبره امامزاده عبدالله در شهر شوشتر با معماری خاص)

امام زاده محلی است که فرهنگ عامه در آن پرورش یافته و شکل می گیرد. زمینه مساعدی است برای زنده نگه داشتن باورهای عامه مردم که دیرتر از مکان های دیگر، دستخوش فراموشی و تحول می شود. برای آنها، علاوه بر ارزش های مذهبی، ارزش فرهنگی نیز باید قائل شد. از جنبه فرهنگی، مقابر، نقش حساسی در حفظ و انتقال باورها و آیین های اسلامی دارند همچنین، همواره به عنوان یک بنای تاریخی، بازگو کننده گوشه ای از تاریخ شکل گیری شهر و نماد هویت بخش و شناسنامه یک شهر می توانند باشندو نقش آن ها در ایجاد و شکل گیری مراکز فرهنگی، اقتصادی و حتی کلیت بافت شهری و روستایی به طور کامل مشهود است. اما جدا از آن، ویژگی های ساخت و شکل معماری هر یک از امامزاده ها در نوع خود قابل توجه است. این ویژگی های ظاهری می تواند با معماری رایج شهر هماهنگ و یا در تضاد با آن باشد، که هر کدام از این موارد جداگانه قابل بحث و بررسی خواهد بود.در این مقاله بر آنیم تا با بررسی یک نمونه موردی، بنای امامزاده عبدالله در شهر شوشتر، تمامی موارد مطرح شده در بالا را در آن بررسی کرده و همچنین معماری خاص و بی نظیر بقعه را نیز معرفی و نحوه تاثیر گذاری آن بر شکل گیری الگوی رایج معماری شهر ، و تاثیر پذیری از عوامل محیطی شهر را در کلیت این بنا ، آشکار سازیم.

کلیدواژه ها:

فرهنگ و هویت شهر ، نماد و شاخصه شهر ، معماری ، بنای امامزاده عبدالله شهر شوشتر