سیری بر پیدایش مناطق حاشیه نشین در ایران با تاکید بر سیاست ها و راهکارهای توانمندسازی و ساماندهی

طی دهه های اخیر به تدریج محلات نابسامان و سکونتگاه های غیررسمی، به طور عمده در حاشیه شهرهای بزرگ کشور، خارج از برنامه رسمی توسعه شهری و به صورت خودرو شکل گرفته و گسترش یافته است. این محلات خودرو یا حاشیه نشین، به بیان درست تر اسکان غیررسمی نامیده شده اند و کارکرد اصلی آنها تامین زمین و الگوی ساخت متناسببا توان مالی گروه های کمدرآمد اغلب مهاجر است. این گونه سکونتگاه ها که سیمای نازیبا، خدمات ناکافی و ساکنان کم توان و مشاغلی نامطمئن دارند، محیطی آماده برای پذیرش نابهنجاری های اجتماعی و بازتولید فقر فراهم می سازند و خطرپذیری بالایی در برابر سوانح طبیعی دارند. آمارها حکایت از آن دارند که بین 20 تا 30 درصد جمعیت کلانشهرها وشهرهای کشورهای در حال توسعه در زیستگاه های نابسمانان در حاشیه شهرها زندگی می کنند. این پدیده به سرعت و به صورتی بی قاعده در حال گسترش است. در ایران نیز اسکان غیررسمی رشدی سریع تر از رشد شهرنشینی داشته است. این مقاله، سعی دارد ضمن بررسی تاریخچه و روند شکل گیری اسکان غیررسمی در ایران، سیاست ها و راهکارهای موجود و اجرا شده در ساماندهی اسکان غیررسمی را مورد بررسی قرار دهد

کلیدواژه ها:

حاشیه نشینی ، اسکان غیررسمی ، توانمندسازی ، ساماندهی ، نهادسازی ، فقر شهری