ساماندهی سکونتگاههای غیر رسمی کلانشهر ارومیه نمونه موردی: محله حسینآباد

بنا بر برآورد برنامه اسکا ن بش ر سازمان ملل متحد، بیش از 50 درصد ساکنان شهرها ی کشورها ی کم درآمد و 20 درصد کشورهای با درآمد متوسط، در سکونتگاههای غیررسمی زندگی میکنند که سنجههای سواد، تندرستی، درآمد و پیشرفت اجتماعی، از میانگینشهری در آن کشورها پایینتر است و شایسته شان و کرامت انسانی نیست. کشور ما نیز از جمله کشورهایی است که با این مسأله شهری درگیر است. بر اساس تاکیدات موجود در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، تامین سرپناه مناسب و در خور شان انسان،یکی از وظایف بسیار مهم دولت در قبال شهروندان ایرانی به شمار میآید. دولت در ایران چه قبل از انقلاب اسلامی و چه پس از آن سیاستهای زمین و مسکن شهری را در دست داشته و کنترل میکرده است. این تحقیق با رویکرد کیفی و کمی و جمعآوری اسنادی و اکتشافی دادهها، سعی در بازنمایی آسیب سیاست های به کار رفته توسط دولت و علل کمتر رضایت بخش بودن سیاستهایآن در ر استای ساماندهی اسکان غیررسمی محله حسین آباد کلانشهر ارومیه دارد. لذا از پرسشنامه و روش تحلیل عاملی برای ارزیابیشاخصها استفاده شده است. نتایج به دست آمده، حاکی از آن است که سیاستهای دولت در دورههای مختلف، نه تنها به پایداری اجتماعی، فیزیکی و کالبدی سکونتگاههای غیررسمی منجر نگردیده است، بلکه باعث محروم شدن بخش وسیعی از افراد کم درآمد از تسهیلات زمین و مسکن شهری در برنامههای دولت نیز شده است، در این راستا، نتیجهگیری و پیشنهادها ارائه شده است

کلیدواژه ها:

ساماندهی ، بافت ، اسکان غیررسمی ، کلانشهر ارومیه