معماری بومی گرا (تجلی ارزش های معماری پایدار)

درمعماری بومی ایرانی به پیروی از طبیعت و خلقت ، مصالح و مواد با رعایت اصل قناعت به کا ر رفته اند و از حداکثر کارایی و توان آنها بهره گیری شده است. توجه به فرهنگ، ویژگیهای بومی وتجربیات گذشته، بهره گیری از انرژی های تجدید شونده و پرهیز از بکارگیری انرژیهای تجدید ناپذیر از اصول توسعه پایدار است. یکی ازشاخصه های اصلی معماری بومی که مشارکت مردم درساخت اینگونه ازمعماری ، قابل ملاحظه است وهمچنین توجه به ارزشها و همسازی آن با طبیعت است . پایداری به معنی ایجاد فرآیندی قابل تکرار می باشد و مفهو می است که بیشتر به عنوان اندازه ارزش یک روش به کار برده می شود . با این نگرش، درک اصول وارزشهای تکرارپذیر معماری بومی، بسیار با ارزش میباشد. رویکرد معماری پایدار نیازمند بسترسازی بومی مناسب می باشد ولی خط مشی های سنتی که منجر به ایجاد سر پناه هایی شده اند که در طی قرن ها پایدار بوده اند، امروزه از عهده نیاز ها و منابع موجود زمان حال، بر نمی آیند، بنابراین در اینجا منظور از توجه به ویژگی های بومی، توجه به ارزش های آن می باشد .روش این پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای است و رویکردی توصیفی دارد . نتایج به دست آمده از این پژوهش به درک اهمیت نقش معماری بومی در ایجاد رویکرد پایداری در معماری منجر می شود.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، معماری بومی ، معماری پایدار ، سنت ، طبیعت