بهار، پراگماتیست ادبی

جهان معاصر و ویژگی های خاص آن: سازمان یافتگی تام و تمام حکومت ها، تاثیرپذیری بی چون و چرای حیات فردی و اجتماعی از نظام های سیاسی، تمرکز ثروت و قدرت در نزد نظام های سیاسی، بهره مندی هر چه افزون تر از منابع طبیعی و لاجرم کمبود این منابع و...حاصل و برآیندی جز گسترش نگرش پراگماتیستی ندارد؛ چنین نگرشی، با توجه به واقعیت های ملموس زندگی معاصر، خواه ناخواه، در گذر زمان، خود را بر جوامع بشری به مثابه امری تحمیلی، اثبات و تحمیل می نماید. گستره ادبیات، از این قاعده بر کنار نیست؛ این بدان معناست که در حوزه پژوهش ها و آفرینش های ادبی، پژوهندگان و هنرمندان، به گونه ای هر چه آشکار، به آثارشان سمت وسوی اجتماعی-سیاسی داده، آن را در خدمت اهداف انسانی و اجتماعی به کار می گیرند. جامعه، محیط و دوره زندگی ملک الشعرای بهار (1266-1330) به عنوان جزء و نمودی از جهان معاصر، برخوردار از چنان کیفیت ها و ویژگی هایی بوده است که از پژوهشگر، روزنامه نگار و شاعر مورد اشاره این جستار، یک پراگماتیست ادبی ساخته است. زندان سروده های بهار، ازجمله نمودگاه های خاص این نگرش اجتماعی است؛ هم ازاین رو جستار حاضر، این بخش از سروده های بهار را مورد توجه، بررسی و تحقیق قرار داده است.

کلیدواژه ها:

بهار ، پراگماتیسم ، زندان سروده ، کارکردگرایی