باز خوانی معماری در فضای بینابین با رویکرد دیالکتیک هگل

این پژوهش به کنکاش پیرامون معماری در دیالکتیک بین مرگ و حیات می پردازد معماری مرگ و معماری حیات و فضای سنتزوار ما بین این دو دغدغه های طراحان معمار و شهرساز می باشد در دیالکتیک هگل تزها همواره آنتی تزهای خود را همچون ابر حمل می کند و در نهایت جهت رهایی از نبرد دائمی بین آن دو رسیدن به سنتز است که در دیالکتیک مرگ و حیات سنتز فضای بینابین مطرح می شود فرایند حاصل از این پژوهش به این نتیجه دست یافته است که معماری در دیالکتیک بین مرگ و حیات در فضای بینابین بوده و ماهیتی همچون یین و یانگ دارد که بر اساس منطق فازی سعی در هم زمانی فضایی دارد روش تحقیق تلفیقی از روش استقرایی و قیاسی جزء به کل case to theory و کل به جزء theory to case می باشد گردآوری و تجزیه و تحلیل داده ها به روش توصیفی و تحلیل محتوی متون با رویکردی پدیدار شناسانه و تحلیل و تطبیق داده ها و مصادیق با رویکرد اسنادی تاریخی انجام خواهد پذیرفت فرآیند حاصل از این پژهش به این نتیجه دست یافته است که معماری در دیالکتیک بین مرگ و حیات در فضای بینابین بوده و ماهیتی همچون یین و یانگ دارد که بر اساس منطق فازی سعی در هم زمانی فضایی دارد

کلیدواژه ها:

فضای معماری ، دیالکتیک ، مرگ ، حیات ، بینابین