راهکارهای ساماندهی بافتهای فرسوده با رویکرد طبیعت گرایانه مطالعه موردی ناحیه 5 منطقه 7 تهران

تنزل شاخص های کیفی در فضاهای شهری بافتهای فرسوده یکی از انبوه معضلاتی است که پهنه های شهری با آن دست به گریبان هستند و از آنجاکه فضاهای شهری اوج تجلی مکانی حیات شهری و حضور شهروندان را به نمایش میگذارند این موضوع اهمیت بیشتری پیدا میکند. اثر متقابل تنزل کیفیت فضاهای شهری بر تنزل کیفیت زندگی شهری، عمق و ابعاد این معضل در بافتهای فرسوده را روشنتر میسازد. سؤالی که این تحقیق در پی پاسخ به آن است عبارتست از این که چه عواملی باعث سرزندگی یا سرزنده کردن بافت فرسوده میشوند؟ همچنین فرضیات مورد بررسی در پیشناخت تأثیر متقابل متغیرهای بافت فرسوده، طراحی طبیعتگرایانه و سرزندگی این بافتها بر یکدیگر است. نوشتار حاضر در پی آن است که با رویکرد طبیعتگرایانه به ارائه راهکاری در جهت بهبود شرایط سرزندگی محیطی در فرآیند بهسازی بافتهای فرسوده بپردازد. این مطالعه با بررسی مبانی نظری موجود در باب فرسودگی شهری با رویکردهای سرزندگی و طبیعت گرایانه به مبنایی کلی، از شاخصههای سنجش این فضاها دستیافته14 شاخص و در ادامه استدلال میکند که تنزل کیفی سرزندگی فضاهای شهری از مصادیق فرسودگی به شمار میرود و در مقابل بدون توجه به ارتقاء کیفی این فضاها نمیتوان فرآیند بهسازی بافتهای فرسوده را کامل و موفق پنداشت. محدوده موردمطالعه ناحیه 5 شامل 5 محله در منطقه 7 تهران است. به این منظور پرسشنامهای با توجه به شاخصهای استخراجی تهیه و بین جامعه آماری با کمیت 379 نفر توزیع شد. روشهای مورد تحلیل در این مطالعه TOPSISوSWOTمیباشند که در نهایت با توجه به نتایج آنها به فرضیات و سؤالها پاسخ دادهشده است. نتایج نشانگر ضعف این ناحیه در ارتباط با سرزندگی شهری و ضعف در توسعه رویکرد طبیعتگرایانه به این منظور دارد در نهایت پیشنهادهایی جهت بهبود وضعیت منطقه ارائه شده است

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، سرزندگی ، رویکرد طبیعت گرایانه ، ناحیه5 منطقه 7 تهران