مطالعهی چندزبانگی در داستانِ فارسی شکر است با رویکرد تحلیلِ گفتمانی

داستان فارسی شکر است از محمدعلی جمالزاده در تاریخ داستاننویسی جدید فارسی نقطهی عطفی است که ادبیات دورههای بیداری و جدید ایران را به هم گره زده است. فراتر از مسائل فنّی، نویسنده در این داستان کوتاه به گفتمانِ اجتماعیِ زبان و مسئله ی چندزبانگیدر آغاز دوران پهلوی می پردازد. جمال زاده در این د استان کوتاه، از یک سو، از چشم اندازی تاریخی به مسئله ی چندزبانگی در ایران می نگرد که از رهگذر آن نفوذ هویتی زبان را در جامعه ی ایران خاطرنشان میسازد و از دیگر سو، به منظور تبیین ابعاد اجتماعی آن را به گفتمان های روشنفکری، مذهبی و فرهنگ ملّی میکشاند. مسئلهی مهم در این میان، گفتمان ادبیای استکه او با پردازش شخصیتهای معطوف به گفتمانِ هر قشر می کوشد تا راهکاری برای برخورد با مسئلهی چندزبانگی در ایران پیشنهاد کند؛ راهکاری که با تحلیل قشربندی جامعهی جدید ایرانی نیز همراه است

کلیدواژه ها:

ادبیات داستانی ، تحلیل گقتمان ، چندزبانگی ، جمال زاده ، فارسی شکر است ، قشربندی