زبان ، هویت و مدارای اجتماعی

زبان مادری اولین زبان آموخته فرد است. ولی زمانی که فرد در معرض آموزش های رسمی قرار می گیرد، با زبانی غیر از زبان مادری آشنا می شود، اینجا پدیده دو زبانگی مطرح می شود. زبان عامل ارتباط بین افراد و ب ه نوعیعامل جامعه پذیری و هویت بخشی به آنها به شمار می رود نه این که صرفاً یک وسیله ارتباطی تلقی شود، بنابراین می توان آن را نوعی تعیین کننده هویت و نماد تفاوت ها قلمداد نمود. از آنجا که زبان نقش مهم ی در ایجاد و بیانهویت دارد، برخی از محققین در بررسی زبان و ارتباط آن با هویت، از تبدیل زبان بین گروهی یا اقلیت به زبان برون گروهی یا اکثریت سخن می گویند. با توجه به تفاوت های جنسی، قومی و زبانی، شکل گیری هویت می تواند متفاوت باشد. از سوی دیگر مدارای اجتماعی به معنای به رسمیت شناختن دیگران متفاوت است. هدف از این پژوهش بررسیتاثیر زبان و احساس هویت بر میزان مدارای اجتماعی در بین دانشجویان است. از این جهت دانشگاه تبریز مورد بررسی قرار گرفته که هر ساله تقریباً بیشترین میزان دانشجویان غیر بومی را از قومیت های مختلف به خود جذب می کند. درپژوهش حاضر میزان مدارای اجتماعی در بین قومیت های مختلف مورد بررسی قرار م یگیرد. روش پژوهش، پیمایشی، ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه و واحد تحلیل فرد می باشد. جامعه آماری تحقیق شامل تمامی دانشجویان دختر و پس شاغل به تحصیل در رشته های مختلف در سال 1390 در دانشگاه تبریز می باشد. حجم نمون ه 370 نفر ازدانشجویان رشته های مختلف تحصیلی هستند که با استفاده از نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شده اند. نتایج تحقیق نشان می دهد که دانشجویان دو زبانه نگرش انعطاف پذیر تری نسبت به گروه ها، باورها و فعالیتها دارند. نتایج نشان می دهد که کسانی که به بیش از یک زبان مسلط هستند، هویت گروهی در آنها به خوبی شکل گرفته و از مدارای اجتماعی نسبتاً خوبی برخوردارند. به عبارت بهتر بین مدارای اجتماعی با وضعیت های هویتی و زبانی رابطه معنادار وجود دارد. استنباط نهایی این است که افزایش مدارا در بین دانشجویان می تواند آنها را در مقابل صدمات پیرامون بیمه نماید و توان رویارویی آنها را افزایش دهد

کلیدواژه ها:

دوزبانگی ، هویت فردی ، هویت گروهی ، مدارای اجتماعی