بررسی نقش ایزوفرم Δ133p53 در ارتباط با هلیکوباکترپیلوری در سرطان معده

ایزوفرم Δ133p53 از پروموتر داخلی که شامل منطقه ای بین اینترون 3 و اینترون 4 ژن p53 است رمزگردانی می شود و پروتیین کوتاه شده در انتهای آمینی است که تمام دومین ترنس اکتیواسیون و بخشی از دومین اتصال به DNA را از دست داده است. به تازگی الگوی بیان Δ133p53 در بافت های مختلف معده مورد بررسی قرار گرفته که افزایش بیان Δ133p53 همراه با فرایند التهاب مزمن برای تومورزایی را نشان می دهد. بررسی ها نشان می دهند تعامات هلیکوباکتر پیلوری با سلول های اپیتلیال معده، به واسطه جزیره بیماریزایی cag ، ایزوفرم Δ133p53 را توسط فسفوریلاسیون c-Jun و فعال شدن رونویسی وابسته به اکتیویتور پروتیین- 1 در سلول های انسانی القا می کند. Δ133p53 می تواند رونویسی NF-κB و بیان ژن های هدف آن را افزایش دهد و فعالیت رونویسی ژن p53 را مهار کند، در نتیجه بقای سلول های اپیتلیال آلوده به هلیکوباکترپیلوری را افزایش دهد. همچنین مطالعات نشان می دهند Δ133p53 رونویسی وابسته به P53 از پروموتر P21 را در رقابت با p68 مهار می کند. به طور کلی نتایج، بینش منحصر به فردی برای تنظیم پروتیین P53 ارایه می دهند و ممکن است به درک درستی از ایجاد تومور مرتبط با هلیکوباکترپیلوری کمک کند. از این رو Δ133p53 به عنوان یکی از ایزوفرم های P53 ممکن است یک هدف مناسب و امیدوارکننده برای تشخیص، درمان بیولوژیکی و پیش آگهی سرطان معده در آینده باشد. از آنجا که مکانیزم حقیقی ایزوفرم ها به دلیل تنظیم پیچیده ی عملکرد P53 به طور کامل شناخته شده نیست بنابراین، در مطالعات آینده کاوش ایزوفرم ها باید تحت پس زمینه ی کل مسیر سیگنال P53 و ارتباط متقابل میان دیگر مسیرها باشد.

کلیدواژه ها:

سرطان معده ، ایزوفرم Δ133p53 ، هلیکوباکترپیلوری