اثرات زیستی آکریل آمید بر آپاپتوز و پیری سلولی

پیری سلولی ناشی از گونه های فعال اکسیژن تولید شده توسط H2O2 می تواند پیری زودرس در سلول های NIH3T3 فیبروبلاستی در محیط کشت سلولی در تحقیقات پیری را القا کند.آکریل آمید به عنوان یک ماده شیمیایی و متابولیت آن گلایسیآمید باعث سمیت سلولی و آسیب به DNA و پروتیین در بدن می شوند. مطالعه حاضر به بررسی اثر اکریل آمید بر سمیت سلولی در غلظت های مختلف توسط تست MTT و اندازه گیری میزان فعالیت بتاگالاکتوزیداز مرتبط با پیری سلول های NIH3T3 می پردازد. سلول های فوق در محیط کشت سلولی کشت داده شده و تحت تاثیر غلظت های مختلف آکریلآمید قرار گرفتند. بعد از 24 ساعت انکوباسیون سلول های زنده به وسیله تست MTT اندازه گیری شدند، سپس سطح فعالیت بتاگالاکتوزیداز مرتبط با پیری در سلول های NIH3T3 تشخیص داده شد. آکریل آمید باعث کاهش میزان حیات سلولی به صورت وابسته به دوز شد. سلول ها در گروه شاهد بیش ترین میزان زنده بودن را نشان دادند. میزان سلول های زنده در گروه آکریل آمید با غلظت 10 میلی مولار به طور قابل توجهی کاهش، میزان فعالیت بتاگالاکتوزیداز مرتبط با پیری درگروه H2O2 و آکریل آمید در غلظت 10 میلی مولار افزایش یافت. پیری سلولی در شرایط آزمایشگاهی میتواند به عنوان یک مدل مفید برای توضیح مکانیسم های مولکولی پیری موجود در نظر گرفته شود

کلیدواژه ها:

پیری ، بتاگالاکتوزیداز مرتبط با پیری ، سلول NIHT3 ، آکریلآمید