تلاش ژنتیک در مبارزه با پیری و دستیابی به اکسیر جوانی

پیری از دست دادن عملکردهای فیزیولوژیک است. پیر شدن انسان در اصل پیر شدن سلولهایش است. تئوریهای مختلفی در ارتباط با پیری وجود دارد، از جملهی آنها میتوان به تئوری موتاسیون سوماتیک، تئوری تلومری پیری، تئوری موتاسیونهای میتوکندریایی، تئوری پیری مواد خارج سلولی کلاژن و الاستین که جمعا 30% از کل پروتئین بدن را شامل می شود، تئوری clinker جوش زغال سنگ تجمع مواد غیر عملکردی، تئوری استرس، تئوری ژنتیکی و نیز تئوری دلایل چندگانه که در آن بیش از یک عامل دچار اختلال شده و عامل پیری است از تئوریهایی که در باب ژنتیک مطرح شده است میتوان به تئوری تلومر اشاره نمود. در سلولهای قابل تقسیم تلومراز مانع کوتاه شدن تلومر شده ودر نتیجه سلولها به تقسیمات خود ادامه می دهند اما سلولهای سوماتیک به دلیل کوتاه شدن تلومر پس از هر بار تقسیم، دارای تعداد معینی قابلیت تقسیم شدن بوده و سپس در اثر کوتاهی تلومر محکوم به فنا هستند. علم ژنتیک در جستجوی یافتن راهی برای کنترل فعالیت مداوم تلومراز و درنتیجه یافتن راهی ژنتیکی در مبارزه با پیری است، چرا که فعال کردن تلومراز در کشت سلولهای انسانی با افزایش تعداد چرخه های سلولی همراه بوده است که این یافته ها میتواند امیدی برای دست یافتن به راهکاری برای جلوگیری از پیری یا همان اکسیر جوانی است

کلیدواژه ها:

پیری ، تلومراز ، تئوری تلومر ، تئوریها ، ژنتیک