ارزیابی مفهوم روسازیهای با دوام

ایده طراحی و اجرای روسازیهای آسفالتی با دوام برای اولین بار برای استفاده در راههای اروپا پیشنهاد شد اما به سرعت در ایالات متحده مورد استقبال قرار گرفت و به تبع آن موسسات ومراکز تحقیقاتی به دنبال نهادینه کردن تعاریف و ساختارهای آن شتافتند. این مقاله به مرور فعالیتهای بعمل آمده در این زمینه در آمریکا و اروپا می پردازد. بطور کلی هدف از این کار افزایش عمر احتمالی طرح روسازیهای آسفالتی گرم، از 20 سال به حتی تا بیش از 50 سال است. برای دستیابی به این هدف باید لایه های سازه ای آسفالتی از ترکیب یک لایه رویه با پایداری مناسب در برابر پدیده شیار افتادگی مسیر چرخ، نفوذ ناپذیری مطلوب در برابر رطوبت و مقاومت در برابر فرسودگی زمانی و یک لایه میانی با دوام و مقاوم در برابر پدیده شیار افتادگی و نیز یک لایه اساس مقاوم در برابرپدیده خستگی و با دوام و عمر بهره برداری مناسب تشکیل شده باشد. در چنین روسازیهایی، تنها نیاز به ترمیم های دوره ای سطح روسازی وجود خواهد داشت و دستیابی به آنها مزیت کاهش هزینه های ناشی از تحمیل تاخیر بر استفاده کنندگان از راه و نیز هزینه های ساخت و نگهداری روسازی را در پی دارد. با این حال و با وجود تعریف چشم انداز کار، مراکز تحقیقاتی کشور های مختلف برای دستیابی به اهداف امر مسیرهای مختلفی را طی کرده اند و هر یک به نوعی سعی در ایجاد تغییرات درروشهای متداول انتخاب مواد ومصالح سنگی، طرح اختلاط، آزمایشات ارزیابی رفتارمخلوط و طرح سازه ای روسازی دارند. در این مقاله سعی خواهد شد تاضمن بررسی فعالیتهای بعمل آمده در کشورهای مختلف، چارچوبهای این بحث مورد ارزیابی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

روسازی ، آسفالت ، روسازیهای با دوام