آمایش سرزمین درمناطق حفاظت شده و توسعه پایدار

استفاده ممکن از سرزمین در واقع بهره جویی از تک تک منابع موجود در یک اکوسیستم و به شرط پایداری اکوسیستم مذکور می باشد. از طرفی ارزیابی محیط به مفهوم دادن ارزش به یک واحد زمین بکارگرفته شده است .امروزه بر خلاف گذشته که ارزیابی کیفی مدنظر بوده، برنامه ریزان استفاده از سرزمین بیشتر نیازمند ارزیابی کمی هستند البته از نظر دکتر مخدوم ارزیابی محیط بیشتر با هدف جوابگویی به نیازهای اقتصادی بوده و پارامترهای اقتصادی در ارزیابی نقش مهمی را بازی می کنند و از نظر متخصصین علوم جنگل هدف اول و دراز مدت ارزیابی محیط حفاظت از اکوسیستم های طبیعی و تضمین پایداری آنهاست. طرح های آمایش سرزمین مناطق حفاظت شده بین دو تناقض قرار گرفته اند که شامل : حفاظت از محیط زیست و توسعه اقتصادی می باشد. حفاظت اشاره به پاسداری از منابع و سیستم های طبیعی مان دارد، در حالی که توسعه اشاره به پایداری سیستم های اقتصادی – اجتماعی دارد. اما توسعه و حفاظت مستقل از یکدیگر نیستند. ما نمی توانیم محیط را بدون توسعه حفظ کنیم و این در حالی است که ما نمی توانیم توسعه را در هر جایی ادامه دهیم، مگر اینکه محیط را حفظ کنیم. و این مهم در سایه توسعه پایدار قابل دستیابی است. هدف اصلی توسعه پایدار تامین نیازهای اساسی، بهبود و ارتقا سطح زندگی برای همه چه نسل کنونی و چه نسل آینده و همچنین حفاظت و اداره بهتر اکوسیستم ها می باشد. در واقع با آمایش سرزمین می توانیم به اهداف توسعه پایدار دست یابیم.

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، مناطق حفاظت شده ، حفاظت محیط زیست ، توسعه پایدار