مقایسه ظرفیت فروپاشی سازه های بتن مسلح با استفاده از منحنی شکنندگی بر مبنای دریفت طبقه، تغییر مکان بام و شاخص آسیب پارک انگ

این پژوهش به ظرفیت فروپاشی سازه های بتنی با استفاده از منحنی شکنندگی به دو روش مبتنی بر مقیاس شدت زمین لرزه و مبتنی بر شاخص های آسیب سازه می پردازد. به این منظور یک قاب خمشی بتنی 8 طبقه بر اساس ویرایش چهارم آیین نامه بتن ایران طراحی گردید و 30 شتابنگاشت زلزله جهت انجام تحلیل های دینامیکی غیر خطی در سطوح مختلف شدت زمین لرزه بکار گرفته شد. سپس ظرفیت فروپاشی سازه از دو دیدگاه مبتنی برشاخص آسیب و شدت زمین لرزه و با شاخص های آسیب تغییر مکان نسبی طبقات، بیشینه تغییر مکان بام شاخص آسیب پارک انگ محاسبه گردید. نهایتا منحنی های شکنندگی حالت حدی فروپاشی سازه با هر دو رویکرد محاسبه و نتایج حاصل مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد در یک سطح شدت مشخص از زلزله، منحنی شکنندگی شاخص پارک انگ، مقادیر کمتری را به عنوان احتمال فروپاشی سازه گزارش می دهد و استفاده از شاخص تغییر مکان بام و دریفت طبقه محافظه کارانه تر می باشد.