هویت معماری ایران وجلوگیری ازنفوذاندیشه غربی درمدارس تهران نمونه موردی: مدرسه سپه سالار

امروزه محیط اجتماعی شهرکمتر قابل درک است شهرمدرن امکانات کافی برای زندگی را فراهم نمی آورد خیابان ها و میدانها دیگرجایی برای اجتماع مردم نیستند بلکه صرفا وسیله ای برای ارتباط اند امروزکاشانه شهر و کشورآنچه را نزد انسان ارزشهای برترند به اونمی بخشد یعنی همان تعلقات اجتماعی و محصولات فرهنگی شاید فضادیگر خنثی است و ارتباط خود را با خوشحالی و غم گسسته است و فضا هم برای ما زنده نیست زیرا به نظامی ازمکان های با معنا بدل نگردیده است مکان یعنی جایی که ما به آن تعلق داریم تنها با حضور انسان با معنا می شود و انسان نیز تنها با داشتن مکان با معنا خواهد شد و این میان حلقه اتصالی وجود دارد که به آن هویت گویند پس هم انسان به مکان هویت می بخشد و هم مکان به انسان و محیطهای ما تنها درصورتی که به محیطهای اجتماعی بامعنایی بدل میشوند که امکانات غنی درتعیین هویت به ما ارزانی کنند و این همان هویت کالبدی معماری بومی است که به مکان معنای خودی می دهد هویت موضوعی است که به حیطه معماری تراوش کرده است پرسشهایی همچون مابه کجا تعلق داریم چه هستیم و به کجا م یرویم به اشکال گوناگونی مورد بررسی قرارگرفته است اما مفهوم هویت درست درجایی که به لحاظ نظری انتظار میرود به سامان برسد به ومضوعی بسیارمبهم و پیچیده و چندوجهی تبدیل میشود

کلیدواژه ها:

هویت ، معماری ایرانی ، هویت کالبدی ، انسان و مکان ، اندیشه غربی