از اوج کاشی های گنبد شیخ لطف اله تا حضیض در شمس العماره

از هنگام ابداع کاشی و در ادوار گذشته، کاشیکاری به نحو گسترده ای برای جلوه بخشیدن به سطوح بناهای ایران مورد استفاده قرار می گرفت. کاشی کاری در ایران و در طول حکومت های ایلخانی، تیموری، صفویه، به عنوان یک هنر تزیینی به اوج تحول و توسعه خود رسید. امروزه نیز از این هنر به عنوان یکی از اصیل ترین هنرها در معماری داخلی استفاده می شود. در مقاله پیش رو به بررسی روند شکل گیری کاشی و انواع آن و همچنین بررسی تاثیرات آن در ادوار تاریخی مختلف از جمله صفویه تا قاجار پرداخته می شود. که در این میان یک سیر تحولی از اوج تا انحطاط مشاهده می شود. اوج و کمال کاشی کاری در مسجد شیخ لطف اله که شاهکار دوره صفوی و شاهکار هنر کاشی کاریست و افول این هنر در دوره های بعد از ان یعنی قاجار و عمارت شمس العماره به عنوان نمونه مورد بحث بررسی خواهد شد. هدف از این مطالعات و مقایسه فراز و نشیب ها بررسی تحولات صورت گرفته در معماری این دوره ها و تاثیر آن بر هنرهای تزیینی من جمله کاشی کاری و همچنین علل شکل گیری این تحولات و عوامل تاثیرگذار بر این دگرگونی ها در این ادوار تاریخی می باشد که انعکاس آن به طور مستقیم و غیر مستقیم بر آثار معماری مشاهده می شود.

کلیدواژه ها:

کاشی کاری ، صفویه ، قاجار ، مسجد شیخ لطف اله ، عمارت شمس العماره