مقایسه تطبیقی سبک دیکانستراکشن در مساجد معاصر تهران

نیایش یکی از مهمترین نیازهای معنوی بشر محسوب می گردد که نیازمند مکانی مشخص و دور از جهان مادیست. به وجود آمدن نیایشگاه در دل آبادی ها و مرکزیت و عظمت آنها نشان از اهمیت و توجه ویژه جوامع بشری در طول تاریخ به این نیاز برجسته دارد. ادیان مختلف در جهت هدایت انسان به سعادت و برجسته کردن ابعاد عبادی ، نیایشگاه های خود را با بهترین جلوه ها و در چشمگیرترین مکان ها بنا کرده اند. در این میان اسلام نیز به عنوان دینی جامع که تمام نیازهای بشری را مدنظر دارد از دیگر ادیان مستثنی نیست و مسجد را به عنوان مهمترین مرکز اجتماعی و عبادی مسلمانان مطرح می کند. معماری مساجد در ایران یک دنیا شور و هیجان و یک سکوت و آرامش باشکوه را به نمایش میگذارد که نماینده ذوق سرشار زیباییشناسی است و منبعی جز ایمان مذهبی و الهام آسمانی نمیتواند داشته باشد.اما متاسفانه چندیست که بدعت نوینی در کار ساخت و ساز مساجد در ایران شکل گرفته است. این بدعت با الگوبرداری از سبک معماری پست مدرن ( دیکانستراکشن ) در ساخت مساجد به وجود آمده است . در این مقاله که به صورت توصیفی – تحلیلی و مطالعات اسناد کتابخانه ای ، به بررسی و تطبیق مساجد ساخته شده با این سبک و اینکه چه نسبتی میان معماری یک مسجد و این سبک از معماری وجود دارد، پرداخته می شود.و آنچه گویای نتیجه این مقاله است عدم تطابق فلسفه مساجد اسلامی با مساجد ساخته شده فلسفه پست مدرن(سبک دیکانستراکشن) می باشد.

کلیدواژه ها:

مساجد ، دیکانستراکشن ، معنویت ، تهران