بررسی منشاء فرهنگی در سکونتگاه های ایران در دوره پست مدرن

باکلید خوردن واژه ی سکونتگاه ،ناخودآگاه خانه و مسکن در ذهن آدمی پدیدار می شود. در فرهنگ ایران زمین ،تا بدان جائی که می دانیم، خانه و مسکن به لحاظ روح ، هویت و عمق معنایی که با خود دارد ،وابستگی به معنویت آدمی در طول زمان را در خود جای داده است. با پیشرفت جامعه بشری ،گذر زمان ،ظهور و پیشرفت صنعت،عوامل بی شماری خانه ایرانی را تحت تاثیر خود قرار داده است. ای تاثیرات، روح و جان مردم ایران زمین را بر اساس عملکردهای خود به گونه ای دیگر نمایان ساخته، در حالی که هرگز در فرهنگ ایرانی ،خانه نه به عنوان کارکردی موقت ،صنعتی و صرفا کاربردی ،بلکه دارای روح و جان شناخته شده است. خانه و زندگی شکل گرفته بر پایه هویت و فرهنگ ایرانی،علاوه بر رفع نیازهای مادی ،بایستی به نیازهای معنوی ،روحی و درونی انسان نیز پاسخ دهد. اما در قرن حاضر به دلیل فرمالیته شدن سبک زندگی ،اقتصاد حاکم بر جامعه ایرانی ،رشد روند به اصطلاح مدرنیته ،ملزومات بی اندازه خشک بر خانه رواداشته شده است و باعث تضعیف اصالت ،هویت و حرمت و کیفیت سکونت در خانه های ایرانی گشته است. در این مقاله ،ضمن بازخوانش یکسری تعاریف ،بایدهای فرهنگی در عرصه فضایی خانه ایرانی و مفاهیم ریشه ای در طراحی خانه ها، به بررسی هویت از دست رفته به امید بازگشت و ارتقای کیفیت زندگی مسکن امروزی خواهیم پرداخت. شاید که الگوی مساکن امروزی ،حرکتی نو را آغاز کنند. روش جمع آوری اطلاعات، به صورت مطالعات کتابخانه ای و اسنادی،ترکیبی از روش کیفی و تفسیری ، تاریخی ،برداشت میدانی به صورت مشاهده ، توصیف و تحلیل داده هاست.

کلیدواژه ها:

خانه ایرانی ، فرهنگ ، هویت ایرانی ، سکونت