بررسی عوامل افزایش حس تعلق به مکان در مراکز نگهداری کودکان بی سرپرست

پدیده سرپرستی کودکان در جوامع امروزی علاوه بر مشکل فردی ، مشکل و معضل اجتمااعی محواوم مای گاردد کا عادم توج ب این معضل می تواند اثرات جبران ناپذیری را برای جوامع پدید آورد. در مقابال ، توجا و برناما ریانی م اسای بارای سازماندهی و کاهش مشکلات این کودکان می تواند ب سالام روانای جامعا م شار واده و باعاو رواد و واکوفایی روابا اجتماعی کودکان گردد. در این مویر ، طراحی مراکن نگهداری کودکان بی سرپرس ب م ظور القای محی خان و خاانواده با آنان و ارتقا حس تعلق در میان کودکان از اهمی بونایی برخوردار اس . کیفی طراحی محی و ویژگی های کالبدی معماری آن میتواند علاوه بر تامین نیازهای کودکان، در نحوه نگرش و فرآی د ادراک از فضا، چگونگی رواب انوانی وتعاملات اجتمااعی، رود وخصیتی و در نهای ایشاد حس تعلق و رضایتم دی از مکان در میان کودکان بی سرپرس موثر واقع گردد. حس تعلق ب مکان ب مع ای ادراک ذه ی کودکان نوب ب فضاهای پیرامون و احواسات کم و بایش آگاهانا آنهاا از محای خود اس ک وخص را در ارتباطی درونی با محی قرار می دهد، ب طوریک فهم و احواسات فارد باا زمی ا مع اایی محای پیوند خورده و یکپارچ میشود. این حس عاملی اس ک موجی تبدیل یک فضا ب مکانی با خصوصیات حوی و رفتااری ویاژه برای افراد می گردد. حس تعلق ب مکان از یک طرف وابوت ب مشخصات فردی و ویژگی های فردی وامل انگینش، وایوتگی ها و و اخ افراد نوب ب مکان بوده و از طرف دیگر ریش در تعاملات اجتماعی و ارتباط فرد با دیگاران دارد کا م بعاو از نیاز ب تعلق ب ع وان نیاز اولی انوان می باود. در این پژوهش با توج ب ماهی موضوع نگهداری کودکاان بای سرپرسا در تحلیلی، نقش عوامل موثر در ارتقاء حس تعلاق با مکاان در مراکان –جوامع مختلف، سعی گردیده اس با رویکردی توصیفی نگهداری کودکان بی سرپرس مورد بررسی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

مکان ، حس تعلق به مکان ، کودکان بی سرپرست ، مراکز نگهداری