تحلیلی بر شاخص های کمی-کیفی مسکن در شهرهای میانی، از منظر استانداردهای موجود کشور، مورد پژوهش؛ شهرکرد

امروزه موضوع مسکن با گسترش جمعیت در جهان و بویژه در کشورهای درحال توسعه تبدیل به یکی از موضوعات و مسایل اولیه این کشورها شده است. کشورهای در حال توسعه ای مانند ایران که رشد شدید جمعیت همراه با مهاجرت گسترده از روستا به شهر را تجربه کرده با مسایل و مشکلات مسکن، بیشتر دست به گریبان هستند. از این منظر، نگارندگان مقاله حاضر با علم یه اهمیت مقوله مسکن به عنوان کوچکترین عنصر تشکیل دهنده ی سکونتگاه های انسانی که نقش بسیار مهمی در ثبات خانواده، رشد اجتماعی و اقتصادی، ارتقاء فرهنگی، ایمنی و آرامش روحی اعضای خانواده دارد، به بررسی ابعاد کمی و کیفی ان مهم در شهر کرد به عنوان مرکز استان چهارمحال و بختیاری پرداخته است. شاخص های مورد مطالعه در این پژوهش به عنوان مهمترین و کلیدی ترین ابزار در برنامه ریزی مسکن محسوب می شود که با بررسی آنها پارامتر های موثر در امر مسکن را می توان شناخت و هرگونه برنامه ریزی و تصمیم گیری در مورد مسکن را تسهیل نمود. با این مقدمه مقاله حاضر به بررسی شاخص های مذکور در شهر کرد و مقایسه آن با استانداردها و شرایط مطلوب پرداخته است. روش مطالعه در این پژوهش که با هدف شناخت کامل کمی و کیفی در وضعیت موجود این شهر صورت گرفته است، توصیفی تحلیلی بوده و جمع آوری اطلاعات در آن نیز بر مطالعات کتابخانه ای و پژوهش میدانی استوار بوده است. در پایان نتایج حاصل از یافته ها، بیانگر آن است که شاخص های کمی و کیفی مسکن در طی دوره های مختلف، از روند رو به بهبودی برخوردار گشته است اما در مقایسه با استانداردهای موجود، دارای کاستی هایی هستند که در برخی از موارد بسیار مشهود به نظر می رسد که علت این وضع را می توان در سیاست های اقتصادی دولت، نرخ رشد بالای جمعیت طی سال های مورد بررسی و در نهایت برخی مشکلات اقتصادی – اجتماعی جامعه مورد مطالعه دانست .

کلیدواژه ها:

مسکن ، شاخص کمی ، شاخص کیفی ، توسعه پایدار ، شرایط استاندارد مسکن ، شهر کرد