تاثیر به کارگیری فرم و تناسبات بدن انسان در جهت افزایش حس مکان در طراحی معماری ساختمانهای شهری

استفاده از الگوهای طبیعی در معماری معاصر، از روش های نوین طراحی معماری است که توجه معماران را به خود جلب کرده است همچنین به کار گیری طبیعت در معماری در آثار بسیاری از معماران برجسته نمود پیدا کرده است، در حقیقت طبیعت می تواند به مثابه الگویی هنری- ساختاری منظور گردد که علاوه بر تامین ملاحظات زیبایی شناسانه و ملاحظات ساز ه ای، در هم سازی معماری و سازه موثر واقع گردد. انسان از مفاهیمی است که خود به تنهایی و همچنین به صورت ترکیبی با حیوانات و نباتات در نمادها ظاهرشده است. انسان همواره برای زندگی در میان طبیعت، از معماری به مثابه ی ابزار بهره جسته است. انسان توسط جسم خود، آن چه را که معماران و نقاشان فضا می نامند، خلق می کند. حس تعلق به مکان را میتوان احساس وابستگی انسان نسبت به مکانی که در آن زندگی می کندتعریف کرد و همواره معماران کوشیده اند در افزایش آن در طراحی معماری بکوشند. در این مقاله که به روش توصیفی تحلیلی نگاشته شده است میکوشیم به اثر استفاده از تناسبات و فرم بدن انسان در طراحی معماری بناهای شهری در جهت افزایش حس تعلق به مکان بپردازیم.

کلیدواژه ها:

فرم و تناسبات بدن انسان ، طراحی معماری ، ساختمانهای شهری