بررسی نقش معماری طبیعت گرا در آثار معماری معاصر

برای انسان قبل مدرن، معماری و شهرسازی نتیجه محدودیت های اقلیمی و سازه ای و همچنین باورهای جمعی افراد بوده است که باعث می شد ساخت مصنوع زیستی، هم پا و هم راستا با ویژگی اقلیمی آن منطقه باشد که سبب گشته بود محصول معمار در محدوده خواص و ویژگی های مصالح محلی و شرایط محیطی امکان ساخت داشته باشد. تحول صنعتی و کمبود منابع و مصالح انسان را از زندگی در طبیعت به زندگی در شهرها سوق داد که سبب گشت که با پیشرفت فناوری، الگوی زندگی نیز دچار تغییر رفتاری شود. تکنولوژی، آسایش حرارتی روزافزونی رابرای انسان فراهم کرده است و در نتیجه هجوم شهرنشینی، بسیاری از زمین های طبیعی و جنگل ها دستخوش تغییرات شده است. مواردی چون تردد، ساخت وساز، سرمایش و گرمایش مصرف انرژی را افزایش داده و در نتیجه آلودگی هوا و محیطی بیشتر شده است. شهرها انرژی را مصرف کرده و به جای آن زباله و آلودگی ایجاد می کنند. معماری پایدار را می توان نقطه مقابل معماری در عصر مدرن دانست که ارتباط دهنده انسان، طبیعت و معماری برای رسیدن به آسایش حرارتی مطلوب متقابل با محیط است، در این پژوهش از روش تحقیق توصیفی و تحلیلی که ذیل پژوهش های کیفی قرار می گیرد، استفاده شده است و همچنین برای جمع آوری برخی مطالب از روش کاربردی برای دسترسی به مطالب پژوهش استفاده شده است تا بتوان نشان داد که می توان از معماری پایدار مبتنی بر پارامترهای اقلیمی که بر مبنای طراحی با احترام به محیط زیست و با توجه به امکانات قابل بهره برداری در اقلیم است، به جهت تقلیل استفاده از منابع تجدید ناپذیر و دستیابی به آسایش حرارتی مطلوب استفاده نمود.

کلیدواژه ها:

معماری همساز با اقلیم ، زمینه گرایی اقلیمی ، معماری سبز ، توسعه پایدار