مقاله ی مروری: فرضیه هوش ماکیاولی یاهوش اجتماعی کوتاه از منظر روانشناسی تکاملی

روانشناسی تکاملی دیدگاهی در علوم رفتاری است که به بررسی رفتارها و شناخت های نوع بشر و سایر جانداران از دید تفکر تکاملی می پردازد؛ و هدف آن شناسایی و سبب شناسی آن دسته از رفتارها و مکانیزم های شناختی ای است که سبب سازگاری انسان ها و سایر موجودات در طول تاریخ تکاملی آن ها با محیط شان شده است.در این مقاله از جمله ویژگی های انسان که در فرایند تکامل مورد بررسی قرار می گیرد ،فرضیه هوش ماکیاولی (MIH) یا هوش اجتماعی (SIH) است.تعارضی در چگونه پیچیده تر شدن تواناییهای شناختی انسان وجود دارد ،یک باور بر این است که مغزهای بزرگ ما برای بهره کشی از دیگران تکامل یافته اند و رقابت بین گروهی نیاکان ما در تکامل هوش انسان نقش داشته است و از طریق تشدید رقابت های اجتماعی به طور عالی ،راهبردهای ماکیاولی وسیله دستیابی به موفقیت های اجتماعی و تولید مثل قرار گرفته است و از طرفی فرضیه ی هوش اجتماعی بر همدلی و همکاری و نوع دوستی متمرکز است این گروه بر این باورند افزایش دوپامین و کاهش استیل کولین در فرایند تکامل ،ریشه بسیاری از فعالیت های اجتماعی،ظهور مفاهیمی مانند ایثار و هم دردی و کاهش تمایل به رفتارهای فردمحور در انسان می باشد. پژوهش های اخیر روانشناسان تکاملی و انسان شناسان ،ظرفیت و توانایی نوع بشر را برای همدلی بیشتر و پیچیده تر باور دارند. اینکه امروزه والدین که نیازهای فرزندان خود را بهتر می شناسند و چگونه به آن نیازها پاسخ می دهند، بیشتر احتمال دارد فرزندان موفق و سازگار داشته باشند ،که این ها فقط نمونه هایی از سرچشمه تکاملی همدلی هستند.

کلیدواژه ها:

روانشناسی تکاملی ، هوش ماکیاولی ، هوش اجتماعی