آمایش سرزمین و شناسایی مناطق ویژه اکولوژیک شهرستان الشتر با تأکید بر اقلیم

الگوی نامناسب استفاده از سرزمین و تغییرات شدید در کاربری سرزمین باعث پیدایش بحران های زیست محیطی از جمله تخریب و آلودگی منابع آب و خاک، پیشروی روبه گسترش بیابانها، فرسایش خاک، شور و اسیدی شدن آن، کاهش تنوع زیستی و استعداد و قابلیت بهره وری سرزمین گردیده است. لذا این سوال مد نظر است که اقلیم چیست؟ مناطق ویژه اکولوژیک چگونه شناسایی می شوند؟ در این مقاله توان اکولوژیک شهرستان الشتر که اولین و مهمترین قسمت فرآیند آمایش سرزمین می باشد، م ورد ارزیابی و تجزیه و تحلیل قرار گرفت. ابتدا نقشه های پایه شهرستان، شامل توپوگرافی در مقیاس 1/50000 زمین شناسی، خاک شناسی، پوشش گیاهی، اقلیم و ... که پیوست می باشند، جمع آوری گردید. سپس با ایجاد مدل رقومی ارتفاع و نقشه شکل زمین برای کل پهنه شهرستان و همین طور نقشه ترکیبی حساسیت اکولوژیک نسبت به تعیین کاربری های کشاورزی در هفت طبقه توان اقدام گردید. نتایح حاصل از این مقاله نشان می دهد که از مجموع 130/0271 هکتار مساحت شهرستان تعداد 594 واحد اکولوژیک در 19 نوع کاربری خاص شناسایی گردیده است، 19/5035 هکتار معادل 22/179 درصد به کشاورزی با توان درجه یک، 8/5573 هکتار معادل 9/731 درصد به کشاورزی با توان درجه دو، 1/1342 هکتار معادل 1/290 درصد به کشاورزی با توان درجه سه، 35/1281 هکتار معادل 39/947 درصد به کشاورزی با توان درجه چهار یا مرتع داری با توان درجه یک، 12/0613 هکتار معادل 13/716 درصد به کشاورزی با توان درجه پنج یا مرتع داری با توان درجه دو، 11/0395 هکتار معادل 12/554 درصد به کشاورزی با توان درجه شش یا مرتع داری با توان درجه سه و 0/5129 هکتار معادل 0/583 درصد به کشاورزی با توان درجه هفت یا مرتع داری با توان درجه چهار که بطور عمده در مناطق با پوشش گیاهی بسیار تنک و یا خالی از پوشش گیاهی و در شیب های بسیار تند و صخره ای با احتمال لغزش زیاد واقع شده، اختصاص یافته است.

کلیدواژه ها:

اقلیم ، محیط زیست ، اکولوژیک ، آمایش سرزمین ، توسعه پایدار ، توان اکولوژیک