معرفی مدلی جهت بهبود مدیریت ایمنی در کارگاههای عمرانی

پیشرفت تکنولوژی و گسترش روز افزون صنایع سبب گسترش و پیچیده تر شدن پروژه های عمرانی گردیده و بکارگیری ماشین آلات پیچیده و نیروی انسانی دراین بخش سبب بروز حوادث و مخاطاتی در این صنعت گردیده است. در این میان ریسک هایی وابسته به فاکتورهای انسانی از قبیل سطح اموزش IQ ، ریسک پذیری ، تجربه .... وجود دارند. تحقیقات انجام شده نشانگر اهمیت اموزش کارگران جهت افزایش سطح ایمنی شغلی و سالمت محیط کار بوده است. در این مقاله سعی شده با استفاده از تکنیک جلسلت روزانه و الگوبرداری از تکنیک برنامه ریزان نهایی LPS به ارائه مدلی مناسب برای بکارگیری در کارگاههای عمرانی داخل کشور بپردازیم . با توجه به نتایج قابل قبول این تکنیک ها در سایر کشورها می توان نتیجه گرفت با بومی ستزی و استفاده از این تکنیک ها در کشورمان محیط ایمن تری برای کار فراهم شود.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ایمنی ، سیستم برنامه ریزان نهایی ، کاهش ریسک حوادث ، صنعت ساخت و ساز