بررسی و مقایسه تطبیقی نظام های رایج امتیازدهی معماری سبز در دنیا

استانداردسازی برای معماری سبز ساختمان های سبز که تحت عنوان ساختمان های سازگار با محیط زیست معروف استازجمله ساختارهایی است که امکان بهرهبرداری بهینه از منابع ارزشمند طبیعی همانند انرژی، آب، باد، خورشید را در کنارمصالح موثرتر و قابل بازیافت ساختمانی، مهیا کرده و موجب شکل گیری رویکردی جامع در طراحی بناها به منظور ایجادپایداری میشود. با پیروی از این استانداردها، این ساختمانها در طول سالهای اخیر با پیشرفت فوق العادهای در طراحی وتکنولوژی نوین مواجه شدهاند که این امر کاهش آلودگی های زیست محیطی و به دنبال آن، ایجاد محیط سالمتر در داخل وخارج ساختمانها را در پی دارد؛ آلودگی هایی که چه براثر تخریب و تجدید ساخت ساختمانها به وجود آمده و چه کاهشکیفیت هوا و خاک و مصرف انرژی های غیرپاک را در پی داشته است.در این پژوهش با روشی توصیفی و از طریق مطالعات اسنادی، به معرفی معماری پایدار و سبز پرداخته و پس از آنشناخته شده ترین استاندارد های جهانی، تعریف و مزایا و معایب آنها برشمرده می شود. سپس با مقایسه ی آنها راهبردها واهداف مدنظر به کاررفته در استانداردسازی طراحی سبز در کشورهای مختلف با هدف دستیابی به پارامترهای اثرگذار برتعدیل و بهبود شرایط محیطی استخراج می شود. بهطورکلی با بررسی و تحلیل اصول کشورهای پیشرفته در حیطه یمعماری سبز میتوان نشان داد که بهره مندی از سیستم های ارزیابی معماری سبز تا چه اندازه بر وضع اجرای اصولمعماری سبز تاثیر گذاشته و شرایط محیطی را تعدیل کرده وآنرا بهبود می بخشد و در میزان مصرف کل انرژی ساختماناثرگذار است.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، معماری سبز ، نظام امتیازدهی ، استانداردمعماری سبز