تحلیل و بررسی الگوهای پایداری در معماری ایران

طراحی پایدار نوعی از طراحی اکولوژیکی است که قصد دارد بدون آسیب رساندن به منابع نسل های آینده به نیاز های امروز پاسخ دهد. از نکات کلیدی در این طراحی می توان به انرژی مصرفی کم، انعطاف پذیری و راندمان بالا اشاره کرد. معماری پایدار به دنبال برقراری تعادل از دست رفته بین انسان و طبیعت است و برای رسیدن به این تعادل راهی جز استفاده از نیروهای طبیعی به عنوان منابع انرژی تجدید شونده وجود ندارد. شاید اگر نگاهی به معماری سنتی ایران و معماری که سال ها ی پیش و نه سال های خیلی دور در این سرزمین انجام می شد بیندازیم بهترین نمونه های طراحی پایدار را بتوانیم بیابیم که این نمونه در معماری سنتی ایران به وفور یافت می شود، از این رو با در نظر گرفتن امکانات، محدودیت ها و شرایط خاص اقلیمی محل هر پروژه، همچنین با توجه به سایر شرایط حاکم بر طراحی مفروض، در کنار استفاده از تجارب ارزشمند موجود از معماری بومی وسنتی این مرز و بوم و اصول پایداری مستخرج از شهر های ستنی ایران می توان اصول انسانی مذکور را در سیر زمان حفظ نموده و از آن ها به عنوان مفاهیم بنیادی و اساسی به مثابه منبع الهام، استفاده کرد و برای اعتلا و پیشبرد معماری این سرزمین می توان با بهره جستن از نو آوری هوشمندانه به این اهداف متعالی نائل آمد. مقاله حاضر با هدف ارائه راهکارهایی جهت احیای معماری پایدار در شهرهای امروزی شکل گرفته و به لحاظ ماهیت کاربردی بوده و به حیث روش تحلیلی و توصیفی بر مبنای مطالعه کتابخانه ای می باشد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، طراحی پایدار ، معماری ایران ، معماری پایدار