ارزیابی توسعه پایدار شهری با استفاده از روش در پای اکولوژیک نمونه موردی محله سیروس تهران

رشد جمعیت و به تبع آن افزایش و تغییر الگوی مصرف، فشار بر محیط طبیعی و منابع آن را افزایش داده است. شهرها به خاطر تراکم جمعیت، فشردگی فعالیتهای اقتصادی و اجتماعی، مهمترین مراکز مصرف منابع به شمار میروند. از آنجا که تجدیدپذیری برخی از این منابع صدها سال به طول میانجامد و برخی نیز غیرقابل تجدید است، ادامه این روند سبب میشود که محیط طبیعی توان تأمین نیازهای جمعیت را نداشته باشد. از طرف دیگر تمام نیازهای مصرفی مراکز سکونتگاهی منطبق با توان اکولوژیکی موجود در آنها نیست، به همین دلیل برای تأمین این نیازها، منطقه پشتیبان مورد نیاز است. با توجه به مفاهیم توسعه پایدار، ظرفیت محدود منابع زمین و همچنین نیازهای اساسی جمعیت، تعیین میزان مصرف و وسعت اراضی پشتیبان مورد نیاز جهت برنامهریزی مطلوب با رویکرد آیندهنگرانه ضرورت دارد. بدین ترتیب شناسایی منابع اولیه و برآورد میزان تقاضا از آنها، برنامهریزی پایدار شهری را تسهیل مینماید. در سالهای اخیر یکی از روشهایی که جهت سنجش میزان پایداری و از طرفی میباشد. این پژوهش در صدد است تا با « رد پای اکولوژیک » برآورد میزان تقاضا مورد استفاده قرار گرفته روش استفاده از این روش، میزان تقاضای ساکنان شهری از مؤلفههای آب، غذا، حملونقل، الکتریسیته، زباله و گاز را برآورد و از سویی پایداری شهرنشینی را مشخص نماید. از این رو پژوهش حاضر با اهدافی همچون بکارگیری روش نوین رد پای اکولوژیک در ارزیابی و مشخص نمودن پایداری یا ناپایداری شهرنشینی در محله سیروس منطقه دوازده شهر تهران انجام گرفت

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، ردپای اکولوژیک ، ظرفیت زیستی ، محله سیروس ، شهرتهران