آنزیم سوپراکسید دیسموتاز در بالانوس به عنوان نشانگر زیستی آلودگی فلز سنگین نیکل، در خلیج فارس - جزیره خارک

مواد شیمیایی نظیر فلزات سنگین (از جمله نیکل، کبالت و وانادیوم) بطور مداوم به آب های ساحلی وارد می شوند. این فلزات پتانسیل لازم برای سمی کردن محیط های آبی، جلبک ها و کفزیان را دارا هستند و می توانند نظیر یک آنزیم بازدارنده، موجودات در حال رشد را از بین ببرند. تشخیص اثرات زیر حدکشندگی چنین آلاینده هایی در دریا در سطوح جمعیت و جامعه تشکیلات زیستی اغلب با مشکلاتی روبرو است.هدف از این تحقیق بررسی سطح آنزیم ضد اکسیداسیون کاتالاز در بارناکل ها بمنظور مشخص نمودن امکان استفاده از بارناکل ها به عنوان شاخص زیستی فلز سنگین نیکل در خلیج فارس می باشد. به این منظور بارناکل ها در دو فصل پاییز و زمستان و از 9 ایستگاه پیرامون جزیره خارک جمع آوری شدند. غلظت فلز سنگین نیکل در بافت بارناکل ها با روش جذب اتمی در هر ایستگاه اندازه گیری شد. برای اندازه گیری سطح فعالیت ویژه آنزیم سوپراکسید دیسموتاز در بافت بارناکل ها از کیت استاندارد استفاده شد. تغییرات سطح فعالیت ویژه آنزیم SOD در فصل پاییز بین (U/ml/mg protein) 94/96 تا 766 و در فصل زمستان بین (U/ml/mg protein) 25/194 تا 27/405 گزارش شد.میزان همبستگی بین داده ها با کمک نرم افزار SPSS بررسی شد. نتایج نشان داد که همبستگی SOD با فلز نیکل در فصل زمستان معنی دار (81/0- = r) می باشد. بنابراین می توان اظهار داشت که آنزیم SOD به عنوان نشانگر زیستی آلودگی نیکل در بارناکل های منطقه خارک مطرح می باشد

کلیدواژه ها:

نشانگر زیستی ، فلز‌ سنگین ، کاتالاز ، بارناکل ، خلیج فارس