توسعه پایدار و نظام مدیریت ایمنی، بهداشت و محیط زیست

توسعه پایدار به عنوان فرآیندی که لازمه پیشرفت است، اساس بهبود وضعیت و رفع کاستی‌های اجتماعی و فرهنگی جوامع پیشرفته‌ است و باید موتور محرکه پیشرفت متعادل، متناسب و هماهنگ اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی تمامی جوامع، بویژه کشورهای در حال توسعه باشد. توسعه پایدار سعی دارد به پنج نیاز اساسی پاسخ گوید: تلفیق حفاظت و توسعه، تأمین نیازهای اولیه زیستی انسان، دست‌یابی به عدالت اجتماعی، خودمختاری و تنوع فرهنگی و حفظ یگانگی اکولوژیکی.امروزه رفع نیازهای بشر، بدون ایجاد اثرات نامطلوب بر سلامت انسان، محیط کار و محیط زیست تنها از طریق استراتژی توسعه پایدار امکان‌پذیر می‌باشد. بر اساس این تفکر، کشورهای توسعه یافته سیستم مدیریت بهداشت، ایمنی و محیط زیست را به عنوان رویکردی سیستماتیک در سه جنبه بهداشت، ایمنی و محیط زیست به صورت یکپارچه و در قالب عملیات پیش‌بینی، شناسایی، ارزیابی و کنترل خطرات استقرار و توسعه داده‌اند تا در ایجاد محیطی سالم، دور از هر گونه حادثه، خسارت، آسیب و ضایعات همراه با افزایش بهره‌وری، کسب منافع اقتصادی و تقویت سلامت گام بردارند. این رویکرد به زمینه‌های گسترده سعادت و رفاه زندگی، محیط کار و جامعه می‌پردازد. فلسفه انتخاب این سیستم، اجرای موفق آن در سطح بین‌المللی، امتیازات حاصل از اجرای آن، فرانگری خاص آن در سه مقوله بهداشت، ایمنی و محیط زیست و تعاملات بین این سه علم بوده است، چنانکه علاوه بر حذف فعالیت‌های موازی، سبب سهولت در افزایش بهره‌وری و توسعه پایدار نیز می‌گردد.این فرآیند با ایجاد بستر فرهنگی خلاق و نگرشی نو و سیستماتیک، به تبیین تأثیر متقابل عوامل بهداشت، ایمنی و محیط زیست پرداخته و از این طریق نواقص، مخاطرات بالقوه، رویدادها و مشکلات را بطور نظام‌مند مورد ارزیابی قرار داده و روشهای مبتنی بر پیشگیری را ارائه می‌دهد. این مقاله به تشریح مدل HSE – MS، مزایای استقرار آن در راستای دستیابی به بهبود مستمر و در نهایت توسعه پایدار می‌پردازد.

کلیدواژه ها:

سیستم مدیریت ، ایمنی ، بهداشت و محیط زیست ، HSE – MS ، توسعه پایدار ، بهبود مستمر