برآورد حداقل نیاز آبی زیست محیطی رودخانه کارون به روش های هیدرولیکی و هیدرولوژیکی (مطالعه موردی؛ ایستگاه ملاثانی)

رودخانه ها اکوسیستم های مجزا و ایزوله نبوده بلکه سیستم های دینامیکی هستند که توسط دبی شان شکل می یابند و با محیط پیرامون خود ارتباط پیوسته ای دارند. رودخانه ها در بستر حوضه ای قرار دارند که تمام آب آن را جذب و دریافت می نمایند، به همین دلیل منبع اصلی مصارف انسانی در بخش های شرب، کشاورزی و صنعت می باشند. بقای رودخانه ها به برداشت آب متناسب با نیاز آبی زیست محیطی آن ها بستگی دارد. با توجه به اهمیت رودخانه کارون به عنوان یکی از منابع اصلی تامین آب در استان خوزستان در این مقاله حداقل نیاز آبی زیست محیطی این رودخانه در ایستگاه ملاثانی برآورد شده است. بدین منظور از داده های رودخانه کارون (1393-1373) در ایستگاه مذکور که از سازمان آب و برق خوزستان اخذ شد، استفاده گردید. روش های مورد مطالعه در مقاله حاضر دو روش هیدرولوژیکی و هیدرولیکی با زیر مجموعه های روش مونتانا (تنانت) و محیط خیس شده با دو الگوریتم متفاوت حداکثر انحنای منحنی و شیب منحنی می باشد. نتایج نشان دادند که روش تنانت نمی تواند انتخاب مناسبی برای تعیین جریان حداقل زیست محیطی رودخانه کارون در بازه مورد مطالعه باشد. تحقیق حاضرنشان می دهد که برای مطالعه موردی انجام گرفته نتایج روش هیدرولیکی حداکثر انحنای منحنی از تطابق بیشتری با محیط برخوردار است و نتایج بهتری را به دست می دهد. روش شیب منحنی برای حداقل دبی زیست محیطی مقادیر بسیار بزرگتری از دبی متوسط رودخانه را پیشنهاد می کند که می تواند در مناطق دارای بحران آب سؤال برانگیز باشد.

کلیدواژه ها:

روش محیط خیس شده ، روش مونتانا ، رودخانه کارون ، نیاز آبی زیست محیطی