شهرسازی نوین ؛ کاهش وابستگی به اتومبیل در جهت دستیابی به حمل و نقل شهری پایدار

شبکه های ارتباطی و فضاهای عمومی مانند خیابان ها، کوچه ها و میادین، فضاهای شهری مهم، کانون های فعالیت وزندگی روزمره شهروندان محسوب می شوند. لذا سامان دهی فضایی، طراحی و ساخت منطقی آنها از وجوه حائز اهمیت در شهرسازی است. گسترش روز افزون شهرها و ورود اتومبیل به عرصه فعالیت انسانها و ماشینی شدن زندگی شهری، جذابیت خیابان ها و فضاهای شهری برای پیاده روی را متاثر نمود. به بهانه تسهیل در رفت و آمد وسایل نقلیه موتوری در بافت شهری بخصوص در بافت های متراکم مرکزی، عرض پیاده روها روز به روز کمتر و پیاده روی با مخاطرات گوناگون همراه گردید. برتری با حرکت وسایل نقلیه موتوری شد که پیاده با احساس ناامنی در فضاها، ناگزیر به سواره شدن یا گریختن از خطرات سواره بود. محور برنامه ریزی های فضایی و شبکه های ارتباطی، تسهیل در تردد اتومبیل و اساس برنامه ریزی، طراحی بر مبنای حرکت سواره در بافت ها گردید.ایجاد منطقه بندی براساس کاربری، جدایی هرچه بیشتر کاربری مسکونی از کاربری های تجاری، اداری و خدماتی برای دستیابی به آرامش و تراکم این کاربری ها در بخش های آشفته مرکزی شهر، سفرهای هر چه بیشتر و طولانی تر را شدت بخشید. که حجم بالای این سفرهای درون شهری، آثاری چون: اتلاف وقت شهروندان، اعتشاشات بصری و صوتی، آلودگی های زیست محیطی، استرس های روانی و صرف هزینه های هنگفت اقتصادی را در برداشته که همگی از عوامل بازدارنده دستیابی به سیستم حمل و نقل شهری پایدار می باشند. در این مقاله سعی بر آن داریم تا با بیان راهکارهایی شهرسازانه برای کاهش وابستگی به اتومبیل به سوی ارائه الگوهای در جهت دستیابی به حمل و نقل پایدار شهری گام برداریم

کلیدواژه ها:

شهرسازی نوین ، شهرسازی انسان گرا ، مولفه های کیفیت فضای شهری ، پیاده سازی ، طراحی معطوف به وسایل نقلیه عمومی ، حمل و نقل شهری پایدار