بررسی میزان آب گریز غشاهای پلیمری پلی وینیلیدن فلوراید (pVDF) در جذب دی اکسید کربن از گار خروجی نیروگاهها با استفاده از تماس دهنده های غشایی تخت

دراین مقاله هدف جداسازی دی اکسید کربن ازگاز خروجی ازنیروگاه ها برای کاهش آلودگی محیط زیست ،بااستفاده ازیکی ازجدیدترین فناوری های غشایی یعنی فناوری غشایی- جذبی( تماس دهنده های غشایی) بود.برای ساخت غشاء متخلخل وآبگریز ازپلیمر پلی وینیلیدن فلورایدد(PVDF) وحلال دی متیل استامیداستفاده شد، همچنین برای ایجاد تخلل درساختار غشاء ازروش جدایش فازی (غوطه وری درحمام انعقادآب )وازمونو اتانول آمین 29./. وزنی نیز به عنوان جاذب دی اکسید کربن استفاده شد. آبگریزی یکی ازپارامترهای مهم درتماس دهنده های غشایی است به همین دلیل برای بالابردن میزان آبگریزی غشاهای پلیمری ازنانوذرات سیلیکای اصلاح شده راگروه های وینیلی استفاده شد. درادامه برای بررسی میزان تاثیرنانو ذرات درجذب دی اکسید کربن ازآزمون های تغییر شرایط عملیاتی مانندتغییر دبی مخلوط گازورودی ودبی جاذب ورودی استفاده شد. نتایج نشان داد که نانوذرات به درستی اصلاح شده وگروه های وینیل توانسته میزان آب گریزی رااز 30 به 130 درجه تغییر دهدهمچنین افزودن نانوذرات درمحلول پلیمری روی راندمان وضریب انتقال جرم کلی جذب دی اکسید کربن به شدت، تاثیرگذار بوده است نتایج نشان دادکه باافزایش دبی گاز راندمان و ضریب کلی انتقال جرم به ترتیب کاهش وافزایش می یابدو همچنین دبی جاذب راندمن وضریب انتقال جرم جذب افزایش می یابد

کلیدواژه ها:

غشاهای پلیمری تخت ، تماس دهنده غشایی ، جذب دی اکسیدکربن ، نانوسیلیکا اصلاح شده ، شرایط عملیاتی