ویژگیهای معماری اکولوژیک بیابانی ایران (با بهرهگیری از آموزههای معماری سنتی)

بخش وسیعی از کشور ما را مناطق بیابانی تشکیل میدهد که دارای اقلیم سخت و زیست بوم حساس و خطر پذیر میباشد و در صورت عدم توجه مدبرانه روز به روز بیشتر از بین خواهد رفت و بر وسعت بیابانها افزوده خواهد شد. این مناطق دارای قابلیتهای فراوانی برای سرمایهگذاری و جذب گردشگر میباشد و لازم است فعالیتهای صورت گرفته در این مناطق با رویکرد پایدارسازی و بیابانزدایی صورت گیرد. در این مسیر معماری و شهرسازی چه در مقیاس شهر و چه در مقیاسهای کوچکتر شامل روستاها و آبادیها نقش بسزایی دارند و با ساخت و ساز هماهنگ با محیط طبیعی میتوان در این مسیر گام برداشت. شناخت ویژگیهای معماری اکولوژیک مناطق بیابانی لازمهی ساخت و ساز پایدار و همساز با محیط در این مناطق میباشد. گذشتگانمان نیز در ساخت و سازهای خود توجه ویژهای به هماهنگی با محیط داشته اند؛ از این رو یکی از منابع اطلاعاتی دستیار در این راستا تجربیات آنها میباشد که در پژوهش حاضر پس از تبیین مفهوم اکولوژی ، بندی ویژگیهای اکولوژیک مناطق بیابانی ایران بر اساس سابقه پژوهش و بررسی میدانی مناطق بیابانی حوزه مرنجاب،استخراج و طبقهبندی شدهاند تا بتوان به راهکارهای همسازی با این اقلیم خشک و خشن دست یافت،نتایج حاصل از پژوهش نشان میدهد که علیرغم شرایط سخت محیطی این مناطق با شناخت ویژگیهای اکولوژیک و بهره گیری از علوم مهندسی میتوان شرایط آسایش محیطی انسان را محیا ساخت. سوال اصلی پژوهش: معماری اکولوژیک مناطق بیابانی ایران چه ویژگیهایی دارد؟

کلیدواژه ها:

بیابان ، اکولوژی ، معماری اکولوژیک ، تجربیات گذشتگان ، معماری سنتی