تویزه ، از چیستی تا مفهوم پایداری

آثار معماری در دوره های گوناگون تاریخی پیش از آنکه به عنوان یک کالبد ساختمانی مطرح باشند منعکس کننده راه و رسم زندگی مردمان دوره خود می باشند و بی شک در معماری سنتی ایران ، بناها ، گذشته فرهنگ معماری این سرزمین را تعریف می کنند. یکی از برجسته ترین خصوصیت معماری ایران اصل نیارش است که بقا و دوام بناها را به بهترین شکل تامین کرده است . به کار گیری بهینه ی مصالحی چون خاک ، که بوم آورد بوده است، گوناگونی شکلهای به دست آمده و تطابق این شکلها با بوم پیرامون ، و چگونگی پایداری این آسمانه از دیرباز تا به اکنون مارا بر آن می دارد تا پیرامون نحوه تکوین و شکل گیری ،پایداری و دگرگونی های ایجاد شده در آن پژوهش نماییم. یکی از پایدارترین مولفه های معماری سنتی ما استفاده از طاق و تویزه است . تویزه به عنوان یک ساختار پایدار در سازه های سنتی نقش انتقال نیرو ها را به عهده دارد . از همین رو در این مقاله سعی شده است مفهوم و نحوه شکل گیری تویزه بررسی شود . فرم ، ساختار و نحوه اجرای تویزه ها درزمان و مکان های گوناگون تغییر یافته و در نهایت به یک فرم قطعی رسیده است . بررسی نحوه آجرچینی و به تبع آن رمز پایداری تویزه ها سوالی است که در این مقاله به آن پاسخ داده شده است

کلیدواژه ها:

تویزه ، چفد ، آجرچینی ضربی ، آجرچینی هره ، جان و بال تویزه